ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΟΥ 13ου ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ ΣΥΜΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΡΟ (Δευτέρα 12 Ιουλίου)
Αγαπητοί φίλοι, καλώς ήρθατε στο Συμπόσιο της Σύμης, το 13ο ετήσιο Συμπόσιο, για την ακρίβεια. Θα ήθελα να καλωσορίσω όσους προσέρχονται για πρώτη φορά, αλλά και τους παλιούς φίλους μας που συμμετέχουν στις συναντήσεις μας επί σειρά ετών. Χαίρομαι που σας βλέπω εδώ, σε αυτή την ιδιαίτερης σημασίας συνάντηση, η οποία λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια μιας μοναδικής και ιδιαίτερης χρονιάς, για την Ελλάδα τουλάχιστον, αλλά και για όλο τον κόσμο.
Θα ήθελα να σας καλωσορίσω στο 13ο Συμπόσιο της Σύμης που διοργανώνεται φέτος στον Πόρο.
Από το 1998 με πρωτοβουλία του Ιδρύματος «Ανδρέας Παπανδρέου», διοργανώνεται στη χώρα μας αυτή η ετήσια συνεύρεση προσωπικοτήτων απ’ όλο τον κόσμο με κύριο στόχο την εξεύρεση και την ανάδειξη προοδευτικών ιδεών που μπορούν να κάνουν τον κόσμο που ζούμε καλύτερο και δικαιότερο για όλους.
Όπως είπα και σήμερα το πρωί, μετά τη συνάντηση που είχα με την Επιτροπή που πραγματεύεται την οικονομική κρίση, στην οποία προεδρεύει ο Τζο Στίγκλιτς - είναι η Επιτροπή της Σοσιαλιστικής Διεθνούς - η μεγάλη οικονομική κρίση που σήμερα βιώνει ολόκληρος ο κόσμος, με την πατρίδα μου ν’ αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, έχει τη βαθύτερη αιτία της στις πολιτικές ή στην έλλειψη πολιτικών, σωστών πολιτικών που άφησαν για πολλές δεκαετίες τις κοινωνίες μας χωρίς τους απαραίτητους κανόνες, ρυθμίσεις, δημοκρατικούς ελέγχους, διαφάνεια, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, και αυτό επέτρεψε την αυθαιρεσία. Αλλά, όπως είπε και ο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ το πρωί, και στην απάτη με τα τοξικά ομόλογα για την οποία ευθύνεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα και βεβαίως στην αποτυχία της πολιτικής να ελέγξει αυτό το χώρο.
Αυθαιρεσία, αδιαφάνεια και τελικά απάτη που δημιούργησαν τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που οδήγησαν επίσης στη συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια λίγων, που έβαλαν το κέρδος πάνω από τη βιωσιμότητα αλλά, κυρίως, που απέσυραν τη διαδικασία λήψης κρίσιμων αποφάσεων από το πεδίο του δημοκρατικού ελέγχου της πολιτικής και της λογοδοσίας απέναντι στους πολίτες των χωρών μας.
Είναι, λοιπόν, θέμα δημοκρατίας να έχει λόγο η πολιτική.
Είναι θέμα δημοκρατίας να έχει λόγο ο πολίτης ξανά στις χώρες μας, αλλά και στην ευρωπαϊκή και διεθνή συνεργασία.
Να δημιουργήσουμε έτσι ισχυρά αντίβαρα σε αυτή την πορεία μέσα από την κοινή μας συνεργασία. Συνεργασία ανάμεσα στους πολίτες των χωρών μας, συνεργασία σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών, συνεργασία όλων όσοι εκφράζουμε προοδευτικές ιδέες είτε ανήκουμε στο χώρο της πολιτικής, είτε στο χώρο της επιστήμης, είτε στο χώρο του πολιτισμού.
Αυτή είναι και η σημασία των διεθνών πρωτοβουλιών, όπως και το Συμπόσιο της Σύμης. Τα 12 χρόνια που πέρασαν από το 1998 έχουμε συζητήσει και ανταλλάξει απόψεις για πολλά από τα πλέον κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε είτε σε διεθνές είτε σε περιφερειακό επίπεδο. Από τον πόλεμο στο Κόσσοβο, το Μεσανατολικό, τη βαλκανική μας πολιτική, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τη διεύρυνση της Ευρώπης, από την κλιματική αλλαγή μέχρι την πράσινη ανάπτυξη, από τον πόλεμο του Ιράκ μέχρι τη διεθνή οικονομική κρίση, έχουμε πραγματευθεί από προοδευτική σκοπιά μια τεράστια ατζέντα θεμάτων.
Και πολλές από τις ιδέες μας μετουσιώθηκαν σε πραγματικές πολιτικές, οι οποίες επηρεάζουν τη ζωή μας και τις εξελίξεις στον κόσμο. Πολλές από αυτές αποτέλεσαν και αποτελούν και σήμερα βοήθεια για τη χώρα μας, για την Ελλάδα, στη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύει, για να ξεπεράσουμε την κρίση που ζει ο Ελληνικός λαός.
Όπως όλοι γνωρίζετε, βρεθήκαμε στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης και μάλιστα απροετοίμαστοι, εντελώς απροστάτευτοι. Διότι εκτός από τις γενικότερες αιτίες της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με την κρίση και λόγω των δικών της ιδιαίτερων και μάλιστα επιβαρυντικών αιτιών.
Φαινόμενα χρονίζοντα, όπως η αδιαφάνεια στη λήψη αποφάσεων, η αδιανόητη γραφειοκρατία, όπου τις σοβαρές δημόσιες πολιτικές και στοχευμένες ενέργειες τις είχαμε αντικαταστήσει με ένα κράτος πελατειακό, αναποτελεσματικό, ακόμα και φαύλο. Αυτή την κακή αξιοποίηση του πλούτου του Ελληνικού λαού, της χώρας μας, πληρώνουμε σήμερα.
Όσο δε αφορά στην οικονομία μας, το μέχρι σήμερα μοντέλο ανάπτυξης της χώρας, βασιζόταν όχι στην ποιότητα, στη δημιουργία και στην εξωστρέφεια, αλλά στην κατανάλωση και στην χαμηλής ποιότητας παραγωγή υπηρεσιών και προϊόντων, κάτι το οποίο έχουμε συζητήσει εδώ στο Συμπόσιο της Σύμης και προηγούμενες χρονιές.
Ήταν μια οικονομία με πολύ έντονες εξαρτήσεις από το κράτος -χαριστικές πολιτικές για λίγους- ένα κράτος που ήταν διατεθειμένο να σπαταλάει τεράστια ποσά δυστυχώς, είτε για να εξυπηρετήσει «ημετέρους», είτε για να διατηρήσει στη ζωή μια εθνική οικονομία που συνεχώς ανακυκλωνόταν και παράλληλα μίκραινε. Γι’ αυτό και σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με πολύ μεγάλες προκλήσεις.
Κάνουμε την κρίση ευκαιρία. Ευκαιρία για ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο, ένα διαφορετικό πρότυπο ανάπτυξης που έχει ανάγκη η Ελλάδα.
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει και αυτός είναι ο στόχος αυτής της Κυβέρνησης, ν’ αλλάξει όσα δεν άλλαξαν μέσα σε δεκαετίες ολόκληρες. Στο κράτος και στη λειτουργία του, στην οικονομία και την παραγωγή της, στους δημοκρατικούς της θεσμούς.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το φετινό Συμπόσιο της Σύμης έχει στο επίκεντρο της ατζέντας του, εκτός από τα μεγάλα διεθνή θέματα, την ίδια τη χώρα μας, την Ελλάδα. Και ξέρω ότι θέλετε με τις δικές σας σκέψεις να συμβάλετε δημιουργικά γι’ αυτή τη διαφορετική Ελλάδα. Ιδιαίτερα μάλιστα, το θέμα της ανάπτυξης της χώρας μας, της αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου, πώς δηλαδή, θ’ αφήσουμε πίσω μας, τα επόμενα χρόνια, την Ελλάδα της υπανάπτυξης και θα δημιουργήσουμε μια οικονομία, που θα δίνει ώθηση, θα απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις και θα καταργεί τα εμπόδια της γραφειοκρατίας. Θα μετατρέπει τα συγκριτικά πλεονεκτήματά μας, όπως το περιβάλλον, τη φυσική μας ομορφιά, σε αιχμές για την ανάπτυξη και την παραγωγή νέου πλούτου. Κυρίως όμως, πώς αυτό το νέο μοντέλο της πράσινης οικονομίας, αυτό που θέλουμε να κτίσουμε, θα αποτελεί όφελος, προοπτική, σιγουριά και ασφάλεια για όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, οι οποίοι σήμερα καλούνται να συμμετάσχουν ενεργά σε αυτή τη νέα προσπάθεια.
Η παρουσία μας, η παρουσία σας εδώ, σημαίνει ότι η Ελλάδα έχει πολλούς και σημαντικούς φίλους, σημαντικές προσωπικότητες που επιθυμούν και μπορούν να τη βοηθήσουν.
Γι’ αυτό και σας ευχαριστώ ακόμα μια φορά για την παρουσία σας στη χώρα μας, σε μια περίοδο που έχουμε ανάγκη όσο το δυνατόν περισσότερες δημιουργικές και προοδευτικές ιδέες.
Θέλω επίσης να γνωρίζετε ότι, ο Ελληνικός λαός μπορεί σήμερα να βιώνει μια δύσκολη πραγματικότητα, να υποβάλλεται σε πολλές και δύσκολες θυσίες, είναι όμως βαθιά η πεποίθησή μου, ότι γνωρίζει πως αυτή η προσπάθεια που κάνουμε σήμερα αφορά το μέλλον, το μέλλον όλων μας, και γι’ αυτό συντάσσεται ολόκληρος καθημερινά με τη δουλειά του, με την υπομονή που πολλές φορές πρέπει να δείξει, αλλά πάνω απ’ όλα με την επιμονή του στην εθνική αυτή προσπάθεια για την αναγέννηση της χώρας μας.
Όπως προανέφερα στη διάρκεια του τρέχοντος έτους ήταν πολλές οι χώρες που βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια δοκιμασία, μεταξύ των οποίων και η χώρα μου, η Ελλάδα.
Η κρίση μας ανάγκασε να αναλογιστούμε τη θέση της Ελλάδας στο πλαίσιο του παγκόσμιου αρχιτεκτονήματος, όπως και να συζητήσουμε, να διαβουλευτούμε και να συλλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ θα αναλάβει να διαδραματίσει το δικό της ρόλο στον κόσμο και πώς η παγκόσμια κοινότητα θα διαχειριστεί κρίσεις και ευκαιρίες σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι αλληλένδετα.
Εμείς, ως Ελλάδα και ως Κυβέρνηση, είμαστε σαφείς: ανήκουμε στην ΕΕ και εργαζόμαστε στο πλαίσιο αυτής. Στην ΕΕ στραφήκαμε την κρίσιμη στιγμή. Στην ΕΕ που θέτει το πλαίσιο εντός του οποίου διαμορφώνουμε το μέλλον μας. Και με βάση ακριβώς την υπόσχεση, και των όσων συνεπάγεται και θα συνεπάγεται η ΕΕ, δημιουργούμε το μέλλον μας.
Η ΕΕ είναι μοναδική από ιστορικής, πολιτικής και οικονομικής απόψεως. Η ίδια της η φύση είναι μοναδική, καθώς δημιουργήθηκε, προκειμένου τα ίδια τα κράτη να διαπιστώσουν κατά πόσον είναι σε θέση να συνεργαστούν τόσο σε περιόδους κρίσεων όσο και σε περιόδους ευκαιριών, ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού τις προκλήσεις για το συλλογικό καλό.
Η δοκιμασία την οποία τώρα αντιμετωπίζουμε αφορά το κατά πόσον η δική μας οργανική ανάπτυξη συμβαδίζει με τις παγκόσμιες προκλήσεις. Όσο η ενότητα και η ένωσή μας εμβαθύνεται, τόσο πιο μεγάλο είναι το διακύβευμα και άρα τόσο ταχύτερα οφείλουμε να προβλέπουμε και να αντιδρούμε προλαμβάνοντας τις απειλές και επωφελούμενοι των ευκαιριών. Όσο η ενότητα και η ένωση βαθαίνει, τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε και μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο μας.
Η προηγούμενη μάλιστα χρονιά κατέδειξε πόσο ανεξάρτητη έχει γίνει η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας. Η οικονομική κρίση μοιάζει με πανδημία που μπορεί βέβαια να έχει μία μόνο πηγή, αλλά εξελίσσεται σε μεταστατική και αποκτά διαστάσεις επιδημίας με τεράστιες ταχύτητες και ένταση.
Η αδράνεια, επομένως, δεν αποτελεί επιλογή. Η έλλειψη δράσεως δεν βρίσκεται στις επιλογές μας. Η λήψη αποφάσεων από κοινού, και δη αμέσως, τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, σήμανε τη δυνατότητα παρέμβασης στις αγορές, για την αντιμετώπιση μιας απειλής ασύλληπτων οικονομικών διαστάσεων, καθώς η κρίση δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα, και ας κινούνταν η ΕΕ κατά πολύ βραδύτερα σε σύγκριση με τις αγορές.
Ένα από τα διδάγματα που αποκομίσαμε ήταν, μεταξύ άλλων, ότι απαιτείται και κανονιστικό πλαίσιο και δημοκρατικός έλεγχος των αγορών, ώστε να μην κινούνται ταχύτερα από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και να μην είναι σε θέση να υπονομεύουν τις δημοκρατικές διαδικασίες εντός των κοινωνιών μας.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι και με άλλες απειλές: τη βία, την παγκόσμια πενία, τα νέα μεταναστευτικά ρεύματα, την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση του περιβάλλοντος μας, τα όπλα μαζικής καταστροφής και την διάδοση αυτών.
Η τρέχουσα ανυπαρξία λύσεων των προβλημάτων αυτών αφήνει περιθώρια για πολιτικές απελπισίας ή πολιτικές φόβου και εκφοβισμού, και έτσι παρατηρούνται ιδεολογίες, οι οποίες ευαγγελίζονται την πλήρη αποκλειστικότητα, τον λαϊκισμό, τον φονταμενταλισμό, τον ρατσισμό. Αυτές οι πολιτικές θα κυριαρχήσουν αν δεν αναζητήσουμε λύσεις στα παγκόσμια αυτά προβλήματα, τα οποία θέτουν σε δοκιμασία τα ίδια τα κοινωνικά και πλουραλιστικά θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Αυτές οι πολιτικές δεν υπόσχονται τη γη της Επαγγελίας, παρά μόνο μια νέα μορφή βαρβαρότητας.
Δυστυχώς, υπάρχουν εκείνοι που άδραξαν σαν ευκαιρία την κρίση, προκειμένου να πλήξουν το ευρωπαϊκό μοντέλο, να επιτεθούν στο μοντέλο κοινωνικής ευημερίας, στο μοντέλο ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών, σε ένα πρότυπο - μοντέλο, το οποίο προστατεύει και προωθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Και το μοντέλο αυτό, δηλαδή η ΕΕ, θα πρέπει να νοείται όχι ως πρόβλημα αλλά ως λύση εξόδου από την τρέχουσα κρίση και ως μέσο προστασίας των πλέον ευάλωτων, όχι ως πρόσκομμα στην οικονομική ανάπτυξη.
Παρατηρούμε επίσης, ότι πολλά μέλη συντηρητικών παρατάξεων προβάλλουν τον προαναφερθέντα ισχυρισμό περί προσκόμματος, ισχυρισμό που, κατά την άποψη μου, υπονομεύει το ευρωπαϊκό μας εγχείρημα.
Οι απειλές αυτές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ανάληψη αποφασιστικής και προοδευτικής δράσης. Φέρουμε ιστορική ευθύνη απέναντι στους συμπολίτες μας στην Ευρώπη αλλά και στην υπόλοιπη υφήλιο, στις αναδυόμενες αγορές και τον αναπτυσσόμενο κόσμο, που αναζητεί ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο, να προσδιορίσουμε τα όσα μπορεί και πρέπει να προσφέρει αυτό που αποκαλούμε Ευρώπη.
Ως Ευρωπαίοι, αλλά και ως προοδευτικοί, οφείλουμε να σκιαγραφήσουμε μία Ευρώπη, η οποία δεν είναι απλώς ενωμένη κατ’ όνομα, αλλά μία Ευρώπη στην οποία είναι δυνατός ο οικονομικός και πολιτικός συντονισμός, μία Ευρώπη όπου οι μεγαλύτεροι τυγχάνουν φροντίδας, οι νεότεροι διαθέτουν εργασία, οι μετανάστες βρίσκουν μια πατρίδα, οι επιχειρηματίες μπορούν να καινοτομούν και οι πολιτικοί -ναι, θα πρέπει να υπάρξει ο τόπος όπου οι πολιτικοί- δεν θα αποτελούν υπηρέτες της αγοράς ή λειτουργούς ενός κράτους αλλά θα βρίσκονται σαφώς στην υπηρεσία του λαού.
Ούτε οι αγορές ούτε τα κράτη είναι θεοί. Δεν θα πρέπει να τα λατρεύουμε. Αποτελούν απλώς τα εργαλεία που διαθέτουμε, για την αποτελεσματική υλοποίηση των πολιτικών μας με στόχο το κοινό όφελος και την προστασία του συλλογικού πλούτου.
Το πρόβλημα μας δεν ανάγεται στο κοινό σύστημα πρόνοιας. Όπως είπαμε και το πρωί στη συνάντηση της Επιτροπής μας και στη συνάντηση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στη Ν. Υόρκη, υπάρχουν πολλά μοντέλα όπως αυτό των σκανδιναβικών χωρών ή άλλων χωρών, της Αυστραλίας και του Καναδά λ.χ., τα οποία έχουν αποδείξει ότι η ανταγωνιστικότητα μπορεί να υπάρξει σε ένα οργανωμένο κράτος πρόνοιας αλλά και σε βαθιά δημοκρατικές κοινωνίες.
Κρίσεις είναι πιθανότερο να συμβούν σε κράτη με έντονες ανισότητες, σε κοινωνίες στις οποίες η δημοκρατία είναι δέσμια συμφερόντων αλλά και εν τη απουσία ανταγωνιστικότητας, που είναι και ένα από τα χρονίζοντα προβλήματα, απ ότι φαίνεται, του αναπτυγμένου κόσμου. Αυτή είναι μάλιστα και μια από τις αιτίες που οδήγησαν στα κρατικά χρέη.
Απέναντι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία που χαρακτηρίζεται από έντονες ανισότητες, όπου το κεφάλαιο μπορεί να κινείται ανεξέλεγκτο από τον ένα τόπο στον άλλο, από τον ένα φορολογικό παράδεισο στον επόμενο, από μια πλούσια χώρα σε μια φτωχότερη, όπου η ανταγωνιστικότητα μπορεί να συνοδεύεται από χαμηλότερα ημερομίσθια, απουσία συλλογικών διαπραγματεύσεων, ενδεχόμενη έλλειψη σεβασμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ανυπαρξία συστημάτων πρόνοιας, ευχέρεια περιβαλλοντικής υποβάθμισης, προσφέροντας εν ολίγοις - θα έλεγα - ένα προσωρινό και βραχυπρόθεσμο συγκριτικό πλεονέκτημα στις χώρες αυτές, εμείς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το χρέος μας.
Θα πρότεινα λοιπόν, να στραφούμε σε ένα ενιαίο πρότυπο, ή σε κοινά αποδεκτές προδιαγραφές όπως και σε κοινά αποδεκτές αξίες, τόσο ο ανεπτυγμένος όσο και ο αναπτυσσόμενος κόσμος και οι αναδυόμενες οικονομίες, να στραφούμε δηλαδή προς την κατεύθυνση μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, μιας κοινωνίας με περισσότερη ισότητα, όχι μόνο στο πλαίσιο των δικών μας κρατών αλλά παγκοσμίως. Χρειαζόμαστε περισσότερο δημοκρατικές κοινωνίες, στις οποίες θα μπορεί να ακούγεται η φωνή των πολιτών μας και πολύ περισσότερο βιώσιμες κοινωνίες, ώστε να διασφαλίσουμε βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον μας.
Αυτό όμως θα πρέπει να αποτελέσει μέλημα της Ευρώπης ως παγκόσμιου παίκτη. Η Ευρώπη θα πρέπει να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα ζητήματα αυτά και να λειτουργήσει όντως ως πρότυπο σε εκείνους τους τομείς που θα θέλαμε να υπάρχουν σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία.
Για το λόγο αυτό είναι σημαντικό, εμείς οι σοσιαλιστές, να υποβάλουμε προτάσεις υπέρ του φόρου συναλλαγών, κατά τον ορισμό του οικονομολόγου J. Τοbin, ή του φόρου άνθρακα, που θα μπορούσαν συνδυαζόμενοι να λειτουργήσουν ως μείζον εργαλείο όχι μονάχα υπέρ της Ευρώπης αλλά και υπέρ της παγκόσμιας ανάπτυξης, της απασχόλησης, της μετάβασης στην πράσινη οικονομία, της μεταφοράς τεχνολογίας στις αναπτυσσόμενες κοινωνίες και εν γένει της στροφής του κόσμου μας σε έναν κόσμο πλέον βιώσιμο.
Πιστεύω επομένως ότι, θα πρέπει τα τωρινά αλλά και τα μελλοντικά μέλη της Ένωσης μας να έρθουν πιο κοντά και τούτο δεν αφορά μόνο τη διεύρυνση αλλά την ολοκλήρωση ενός εγχειρήματος το οποίο αποδεικνύεται ζωτικής σημασίας για τη σταθερότητα της ΕΕ.
Θεωρώ πως έφτασε η στιγμή να χαράξουμε ένα νέο οδικό χάρτη για την Ευρώπη, που να αφορά τα τωρινά αλλά και τα επερχόμενα μέλη. Μαζί μας εξάλλου βρίσκονται σήμερα και πολλοί εκπρόσωποι υποψηφίων προς ένταξη χωρών στην ΕΕ.
Η ΕΕ θα πρέπει να πλησιάσει τους γείτονες της και τους λοιπούς παγκόσμιους παίκτες, ώστε να δημιουργήσουμε ζώνες κοινών συμφερόντων αντί για γειτονίες και πόλους ανταγωνισμού. Προς ανατολάς βρίσκονται η Ρωσία, η Ουκρανία και η Τουρκία, η τελευταία μάλιστα εκ των τριών είναι και χώρα υποψήφια προς ένταξη. Και οι τρεις αυτές χώρες όμως, είναι πολύ μεγάλες και η ΕΕ θα πρέπει να αναζητήσει ένα πολύ πιο παραγωγικό ρόλο και τρόπο συνύπαρξης μαζί τους.
Επίσης, Βραζιλία, Ινδία και Κίνα μας ενδιαφέρουν και τους ενδιαφέρουμε, ενώ οφείλουμε να αποδεχτούμε την ευθύνη που φέρουμε απέναντι στις χώρες αυτές ως πρότυπο κοινωνικής δημοκρατίας.
Αναφορικά με τις χώρες του Νότου, χρειάζεται να προωθήσουμε τη δημιουργία δεσμών σε όλο το μήκος και το πλάτος της Μεσογείου, δημιουργώντας ένα νέο περιβάλλον σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο και συνεργασίας στους τομείς της ενέργειας και του εμπορίου.
Οφείλουμε να δεσμευθούμε πλήρως, όπως ήδη κάνουμε εξάλλου, απέναντι σε περιφερειακούς και παγκόσμιους θεσμούς, ώστε να ακούγεται καθαρά και δυνατά η φωνή τους και να συμμετέχουν στους θεσμούς και στα όργανα, τα οποία τελικώς θα διαμορφώσουν το μέλλον μας.
Όλα αυτά είναι δυνατά. Πιστεύω ότι θα αποτελέσουμε πολύ σημαντικό εταίρο και για τις ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική - την αμερικανική ήπειρο γενικότερα.
Όλα αυτά είναι και δυνατά και αναγκαία. Για το λόγο αυτό αποτελεί για εμάς ιδιαίτερη χαρά και προνόμιο η παρουσία σήμερα της Βαρώνης Ashton. Θα μπορούσα ανεπισήμως, παρότι κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, να την αποκαλέσω τη νέα μας Υπουργό Εξωτερικών. Σε κάποια κράτη-μέλη δεν άρεσε ο όρος αυτός, αλλά σε τούτο ακριβώς προσβλέπουμε ότι θα μετεξελιχθεί ο νέος θεσμός.
Με ιδιαίτερη χαρά λοιπόν σας καλωσορίζουμε στο Συμπόσιο της Σύμης με την οικογένεια σας. Η ΕΕ έχει αναθέσει στη Βαρώνη Ashton την πραγμάτωση μέρους της προαναφερθείσας ατζέντας.
Cathy, σε παρακαλώ να λάβεις το λόγο και σου ευχόμαστε καλή τύχη στο έργο σου.
