Ομιλία του Πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά στο EPP Group Study Says με θέμα “the EU’s political challenges

Ομιλία του Πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά

στο EPP Group Study Says με θέμα “the EU’s political challenges 2014-2019”

Dear friends,
It is a real honor for me to be here in Albufeira today and address the issue of the future EU political challenges. And I sincerely want to thank Pedro Passos Coelho for his presence and more importantly for his leadership which led Portugal out of the crisis. I would also want to congratulate all the newly elected EPP members of the European Parliament and the new EPP Group leader Markus Weber. I have been a member of the EPP Group as an EMP and I know first hand the key role that our group plays.
With the word “challenge”, we normally understand an obstacle lying ahead of us, an obstacle that we have to overcome. Or, maybe, a difficult task we have to achieve, in order to secure further progress, or even survival...
Dear friends, we are usually aware of the challenges we are currently facing.
Future challenges are less obvious…
In periods of crises, however, we have to look beyond the horizon, we have to look deep into the future and prepare ourselves for the challenges to come!
Crises also force us to face problems of the past that have accumulated and must be corrected now and for good.
So during a severe crisis, our time horizon expands, to include past problems that need to be solved today, past mistakes that must be corrected immediately and future challenges that have to be answered now, so they will not lead to a new round of troubles in the years to come.
In normal times, when we run “business as usual”, we don’t care much about the past; we don’t care about the future either; we don’t face any “challenges”; we just go through pre-determined routines.
But in times of crisis, there is no more “business as usual”. We have to look back at the root of our current problems and try to fix them. On top of that, we have to look ahead into the future and try to define our path to our fate.
We are thus challenged, to resettle our course and redefine who we are, what we stand for and where we are going.

So in order to bring the whole discussion to our present context, let us ask: which are the challenges for Europe, in the next 5 years?
We have gone through a serious financial crisis; one that hit mainly the countries of the European south, and especially Greece and Portugal; but there have also been serious repercussions throughout our Union; from North to South and from East to West.
Now Portugal is out of the crisis. And I have to congratulate my friend Pedro Passos Coelho for that. Portugal made it! Ireland also made it. And Greece is following along the same line, and soon the crisis will be over for Greece, as well. It was difficult, it was painful, but unbelievable progress has been made and we will definitely succeed. In fact, the international markets, the most objective test for any country, already reflect where we came from and where my country is going; from uncertainty and instability to stability and growth.
There have been strong ties between Greece and Portugal in ancient mythology as well as in modern times. Since the travels of Ulysses, the legendary founder of Lisbon. And in modern times, Greece and Portugal established democracy in the same year, 1974, three months apart from each other. Just recently they went through similar crises and they both emerge stronger as economies and healthier as societies.
But beyond the particular experiences of program-countries, like Portugal, Ireland and Greece, all Europeans came to realize serious architectural defaults of our monetary union. And we took action to rectify them, through the fiscal union and the banking union. Now these projects are very well in the process of completion, but there is still more to do…
The trying moments of the last four years also revealed an underlying competitiveness gap, which is more acutely present in the European South, but pertains to the European Union as a whole.
We must prepare ourselves to win the competitiveness battle on a world-wide level. And to do so, we cannot rely on labor costs alone.
True, we must keep our labor costs in line with productivity gains. But this means we should accelerate productivity gains, not keep suppressing wages for ever.
After all, we are democratic societies. And democracies should provide prosperity and opportunities. They can take austerity measures, if necessary, at a point in time. But democracies cannot survive by suppressing wages and salaries all the time. They must rather provide for growth opportunities and use their qualitative advantages to invite investment and make the best use of a well educated and well paid human capital.
On top of that, we must try to improve energy costs and tax burdens, so that our industry retains and reclaims its competitiveness vis-a- vis the rest of the world.
So we need innovation, to steadily improve our productivity; we need lower energy costs throughout Europe; and we finally need a steady move to lower taxes on a financially healthy and an economically sustainable basis.
After all, competitiveness is not only about lower costs. It is also about better quality.
To improve our labor force, we need more investment on the triangle of research, innovation and entrepreneurship. We need all three “sides” of the “triangle” to work together; we need the synergies among them, we need research to produce innovation, we need entrepreneurship to finance research and absorb innovation; we need an operating relation among them, which can fuel real sustainable growth.
To improve our energy cost we need three things:
Firstly, to develop our own energy resources, mainly along sea based fields, so we can rely less on foreign providers.
Secondly, we need to diversify our providers, which means, among other things, to develop sea-transport-routes. So we need a number of LNG [Liquefied Natural Gas] terminals along our coastline, Mediterranean and Atlantic. We also need pipeline networks to transport gas within Europe, from our coastal terminals to every single point across our Union. And we need to develop sea-routes from all potential providers to our coastal terminals.
Of course, we will also develop land-based pipelines from various providers to Europe. I had the honor yesterday to welcome in Athens President Aliyev and discuss the TAP project which aims to bring gas from Azerbaijan to Europe through Greece, Albania and Italy. But we cannot remain solely depended on land-based pipelines. Because, a land based pipeline “ties you up” with a particular provider! Whereas LNG terminals across your coastline, offers you a variety of choices of providers of energy resources, transported through various sea-routes.
So we need a perfect energy mix strategy, for the next thirty years. We can only build it together as a Union. And the only way to have one, is start developing it immediately!
Additionally, on the competitiveness front, we need a process of bringing down taxes, while at the same time solidifying our fiscal balances. Tax reduction is a strategy that can only work safely in the long run…
Let us not forget that the two basic sources of a fiscal balancing are long term growth and better cost sharing across Europe. And to achieve better cost sharing, we need better synergies between national budgets on the one hand and the Community budget on the other.
This dual approach: - lower taxes to attain more growth and better fiscal synergies to attain less fiscal expenditures - can only work in the long run. But, here again, for anything meaningful to work in the long run, we need to start immediately…
Lastly, we need more security for our citizens. Security is the common denominator of all the challenges lying ahead of us; of all the main targets underlying our common future:
Sustainable growth requires available funds and increasing investment. But this, in turn, requires financial security and a safe overall social environment,
Democracy can only work within a context of social cohesion, but this also requires security.
Competitiveness also requires security in keeping energy costs low, as well as interest rate costs low and, of course, safe and stable access to world markets.
No matter from which angle you choose to look at it, there will always be a major underlying security aspect.
As a matter of fact, providing long term security is one of the best incentives to drive European integration. Because we all understand, now better than ever, that we can enhance our overall security together, better than what each and every one of us can do to improve his individual security on his own. Why?
Because every chain is as strong as its weakest link!
And every union is as secure as its most vulnerable member on its periphery!
For example, whenever we have myriads of illegal immigrants crossing over the borders of a member state on the outer limits of our Union, we’ve got to keep in mind that they are not crossing over national borders. They are crossing over European borders!
And we not only need to protect our borders. At the end of the day, we need to provide security beyond our borders, to all our neighboring regions. We need to provide for peace and for free access to all our world markets. We, therefore, need to provide leadership on a world-wide basis!
But how can this be done? My understanding is that, whatever we choose to do, we should be a moral power before anything else: A “beacon of freedom, democracy, growth, opportunities for all and prosperity for all”.
So that all people in the world can look out to our support in order to build up their own future, look up to our standards and get inspiration for their own lives.
Only then, can we enhance our benign global influence, without alienating anyone and without getting involved in foreign conflicts.
We must, of course, be always ready to defend our principles and our values. But we must never allow ourselves to lose touch with what we stand for, in the process of defending ourselves.
We should keep in mind that our United Europe is not an “isolated fortress” in the middle of the world. What happens around us has a direct influence on us. And we have the responsibility to influence the world around us, if only to protect our union and our standards.
Only as long as we base our influence abroad, on our moral standards at home, can we be welcomed by others. Only then can we solidify existing alliances and find new friends for Europe.
We need both: traditional allies and new friends! And we can meet our challenges by building a solid United Europe, where everyone will count its positive influence as a moral leader, as a precious partner and as a unique paradigm for the rest of the world.
So, as a final remark, allow me to say that our basic task for the next five years is to make sure that our Europe emerges, solid and sound, as an area of economic competitiveness, social cohesion, and as a global beacon for democracy and prosperity.
A few decades ago, that was inconceivable. Just a few years ago, there were many reservations whether Europe could really make it…
Today, we can look upon our future with a renewed self confidence:
Yes, Europe is back! Yes, Europe is already overcoming its crisis. Yes, Europe can meet its challenges and reclaim its position in the world.

Thank you very much.


Ακολουθεί ανεπίσημη μετάφραση από την αγγλική:


Αγαπητοί φίλοι,
Αποτελεί μεγάλη τιμή η συμμετοχή μου στη σημερινή συζήτηση για τις προκλήσεις του μέλλοντος της Ε.Ε. Και θα ήθελα ειλικρινά να ευχαριστήσω τον Πέδρο Πάσσος Κοέλιο, για την παρουσία του και πολύ περισσότερο για το γεγονός ότι η Ηγεσία του οδήγησε την Πορτογαλία να βγει από τη κρίση.
Επίσης θα ήθελα να συγχαρώ τους νεοεκλεγμένους Ευρωβουλευτές του ΕΛΚ καθώς και τον νέο Πρόεδρο της Κ.Ο. του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ. Υπήρξα ευρωβουλευτής - μέλος του ΕΛΚ, και γνωρίζω από πρώτο χέρι τον σημαντικό ρόλο που πάντα διαδραματίζει το ΕΛΚ.

Με τη λέξη «πρόκληση», εννοούμε συνήθως ένα εμπόδιο που βρίσκεται μπροστά μας και πρέπει να ξεπεράσουμε. Ή ίσως, ένα δύσκολο έργο που πρέπει να καταφέρουμε για να σημειώσουμε πρόοδο ή απλώς και μόνο για να επιβιώσουμε...
Συνήθως, αγαπητοί φίλοι, γνωρίζουμε τις «προκλήσεις» που τώρα αντιμετωπίζουμε. Αλλά οι μελλοντικές προκλήσεις είναι λιγότερο προφανείς…
Σε περιόδους κρίσης, ωστόσο, πρέπει να δούμε πέρα από τον ορίζοντα, πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά στο μέλλον και να προετοιμαστούμε για τις προκλήσεις που θα έλθουν!
Οι κρίσεις, επίσης, μας υποχρεώνουν να αντιμετωπίσουμε προβλήματα από το παρελθόν, που συσσωρεύονταν για χρόνια και που τώρα πρέπει να διορθωθούν αμέσως…
Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας σοβαρής κρίσης, ο χρόνος διευρύνεται, ώστε να περιλάβει προβλήματα του παρελθόντος που πρέπει να λυθούν σήμερα, σφάλματα του παρελθόντος που πρέπει να διορθωθούν επειγόντως, και μελλοντικές προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν από τώρα, ώστε να μην οδηγήσουν σε νέο κύκλο προβλημάτων στα χρόνια που θα έλθουν…
Σε ομαλούς καιρούς, τα πράγματα τρέχουν με κανονική ροή, οπότε ο κόσμος δεν νοιάζεται πολύ για το παρελθόν, όπως δεν νοιάζεται ούτε για το μέλλον. Δεν αντιμετωπίζει «προκλήσεις», μάλλον ακολουθεί προδιαγεγραμμένες διαδικασίες ρουτίνας.
Αλλά όταν προκύψει κρίση, δεν υπάρχει πια «ομαλή ροή» των πραγμάτων. Τότε είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάξουμε πίσω, στις ρίζες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα ώστε να τα διορθώσουμε. Κι επιπλέον πρέπει να δούμε μπροστά στο μέλλον και να χαράξουμε το δρόμο προς το πεπρωμένο μας.
Έτσι οι κρίσεις μας υποχρεώνουν να ξανά-χαράξουμε την πορεία μας από την αρχή, να επαναπροσδιορίσουμε ποιοι είμαστε, τι είναι αυτό που μας ορίζει και που πηγαίνουμε.

Και για να φέρουμε τη συζήτηση στο σημερινό θέμα, ας αναρωτηθούμε ευθέως: ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, τα επόμενα πέντε χρόνια;
Περάσαμε μια σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση. Που χτύπησε βέβαια, ιδιαίτερα τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, κυρίως την Ελλάδα και την Πορτογαλία, αλλά είχε σοβαρές επιπτώσεις σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, από άκρη σ’ άκρη, από το Βορρά στο Νότο και από τα ανατολικά ως τα δυτικά.
Τώρα η Πορτογαλία βγαίνει από την κρίση. Και θέλω να συγχαρώ το φίλο μου Πρωθυπουργό της χώρας, τον Πέδρο Κοέλιο, γι’ αυτή την επιτυχία. Η Πορτογαλία τα κατάφερε. Η Ιρλανδία επίσης τα κατάφερε. Και η Ελλάδα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο και σύντομα η κρίση θα έχει ξεπεραστεί και για την Ελλάδα. Ήταν δύσκολο, ήταν οδυνηρό, αλλά έχει γίνει απίστευτη πρόοδος και σίγουρα θα τα καταφέρουμε. Και μάλιστα, ο πιο αντικειμενικός κριτής κάθε χώρας, οι διεθνείς αγορές, ήδη πιστοποιούν από που ξεκινήσαμε και που βρισκόμαστε σήμερα. Από την αβεβαιότητα και την αστάθεια, στη σταθερότητα και την Ανάπτυξη!
Υπήρχαν πάντα ισχυροί δεσμοί ανάμεσα στην Ελλάδα και την Πορτογαλία από τους χρόνους των αρχαίων μύθων ως τη σύγχρονη εποχή. Ακόμα, από τα ταξίδια του Οδυσσέα που οι παραδόσεις τον φέρουν ως ιδρυτή της Λισαβόνας. Και στη σύγχρονη εποχή, η Ελλάδα και η Πορτογαλία ανέκτησαν και θεμελίωσαν τη Δημοκρατία τους τον ίδιο χρόνο, το 1974, με τρείς μήνες διαφορά! Πολύ τελευταία, πέρασαν παρόμοια κρίση και οι δύο, αλλά ξεπέρασαν τα προβλήματα και αναδεικνύονται πια ισχυρότερες ως οικονομίες και υγιέστερες ως κοινωνίες.
Αλλά πέρα από τις ιδιαίτερες εμπειρίες που έζησαν οι χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα, όλοι οι Ευρωπαίοι συνειδητοποίησαν τα τελευταία χρόνια ότι υπήρχαν σοβαρά κατασκευαστικά λάθη στη Νομισματική μας Ένωση. Και πήραμε μέτρα για να διορθώσουμε τα σφάλματά αυτά με τη Δημοσιονομική Ένωση και την Τραπεζική Ένωση. Τώρα αυτά τα εγχειρήματα βρίσκονται πολύ κοντά στην ολοκλήρωσή τους, αν και έχουμε ακόμα να κάνουμε πολλά…
Αλλά οι δοκιμασίες των τελευταίων τεσσάρων ετών μας αποκάλυψαν και ένα σημαντικό κενό ανταγωνιστικότητας! Που είναι πιο έντονο και οξυμένο στον Ευρωπαϊκό Νότο, αλλά αφορά την Ευρώπη συνολικά.
Πρέπει λοιπόν να ετοιμαστούμε για να κερδίσουμε σε παγκόσμια κλίμακα τη μάχη της ανταγωνιστικότητας. Και για να το επιτύχουμε αυτό, δεν αρκεί να επαφιόμαστε μόνο στο εργασιακό κόστος.
Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι πρέπει να κρατήσουμε το εργασιακό κόστος, σε ευθεία αναλογία με την παραγωγικότητα της εργασίας. Αλλά αυτό σημαίνει να επιταχύνουμε συνεχώς την αύξηση της παραγωγικότητας, όχι να συγκρατούμε για πάντα τους μισθούς!
Εξ άλλου είμαστε δημοκρατικές κοινωνίες. Και οι Δημοκρατίες πρέπει να παρέχουν ευημερία σε όλους και ευκαιρίες για όλους. Μπορούν να επιβάλουν και μέτρα λιτότητας, αν αυτό είναι απαραίτητο, μια δεδομένο στιγμή. Αλλά οι Δημοκρατίες δεν μπορούν να επιζήσουν περικόπτοντας τους μισθούς συνεχώς και για πάντα! Αντίθετα πρέπει να δημιουργούν ευκαιρίες Ανάπτυξης και να χρησιμοποιούν τα ποιοτικά πλεονεκτήματά τους για να προσελκύσουν επενδύσεις, ώστε να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο, ένα μορφωμένο και καλά αμειβόμενο ανθρώπινο δυναμικό.
Επιπλέον, πρέπει να βελτιώσουμε το ενεργειακό μας κόστος και τη φορολογική μας επιβάρυνση, έτσι ώστε η Ευρωπαϊκή βιομηχανία να ανακτήσει και πάλι την ανταγωνιστικότητά της απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, την καινοτομία για να βελτιώνεται συνεχώς η παραγωγικότητα, χρειαζόμαστε χαμηλότερο κόστος ενέργειας σε όλη την Ευρώπη και τελικά, χρειαζόμαστε μια σταθερή πορεία προς χαμηλότερη φορολογία. Αλλά οι μειώσεις φόρων πρέπει να γίνουν με οικονομικά υγιή τρόπο, ώστε να είναι διατηρήσιμες και στο μέλλον.
Μη ξεχνάμε, εξ άλλου, ότι η ανταγωνιστικότητα δεν αφορά μόνο χαμηλότερο κόστος παραγωγής αλλά και καλύτερη ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών.
Για να βελτιώσουμε το εργατικό μας δυναμικό, πρέπει να επενδύσουμε στο «τρίγωνο»: έρευνα – καινοτομία - επιχειρηματικότητα! Χρειαζόμαστε και τις τρείς «πλευρές» αυτού του «τριγώνου» να δουλεύουν μαζί. Χρειαζόμαστε τις συνέργειες ανάμεσά τους: χρειαζόμαστε την έρευνα που παράγει καινοτομία και την επιχειρηματικότητα που χρηματοδοτεί και την έρευνα και απορροφά την καινοτομία! Χρειαζόμαστε μια συνεχή επιχειρησιακή σχέση μεταξύ τους, που να τροφοδοτεί συνεχώς μια μακροχρόνια Ανάπτυξη.
Για να βελτιώσουμε το ενεργειακό κόστος πρέπει να κάνουμε τρία πράγματα:
Πρώτον, να αναπτύξουμε τα δικά μας, τα Ευρωπαϊκά ενεργειακά αποθέματα, κυρίως στο θαλάσσιο χώρο των κρατών-μελών μας, ώστε να εξαρτώμεθα λιγότερο από ξένους προμηθευτές.
Δεύτερον, πρέπει να διαφοροποιήσουμε τους προμηθευτές μας,, πράγμα που σημαίνει, μεταξύ άλλων, να αναπτύξουμε θαλάσσιους δρόμους μεταφοράς ενεργειακών πόρων. Με άλλα λόγια χρειαζόμαστε ένα αριθμό τερματικών σταθμών υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) κατά μήκος όλης της Ευρωπαϊκής ακτογραμμής: και στη Μεσόγειο κα στον Ατλαντικό.
Και χρειαζόμαστε, επίσης, δίκτυα χερσαίων αγωγών φυσικού αερίου μέσα στην Ευρώπη για να μεταφέρουν το φυσικό αέριο από τους παράκτιους τερματικούς σταθμούς σε κάθε σημείο της Ευρωπαϊκής ενδοχώρας. Και χρειαζόμαστε να αναπτύξουμε θαλάσσιους δρόμους για να μεταφέρεται από τις χώρες προέλευσής στα Ευρωπαϊκά παράλια...
Θα υπάρξουν ασφαλώς και χερσαίοι αγωγοί μεταφοράς αερίου από εναλλακτικούς προμηθευτές προς την Ευρώπη. Χθες, μάλιστα, είχα την τιμή να υποδεχτώ στην Αθήνα τον Πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Αλίεφ, και να συζητήσω μαζί του την πρόοδο του αγωγού φυσικού αερίου ΤAP που θα προμηθεύει την Ευρώπη με αέριο από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Ελλάδος, Αλβανίας και Ιταλίας. Αλλά όμως, δεν μπορούμε να εξαρτώμεθα μόνο από χερσαίους αγωγούς μεταφοράς αερίου. Γιατί ένας χερσαίος αγωγός «σε δένει για πάντα» με ένα συγκεκριμένο προμηθευτή! Ενώ τα δίκτυα LNG κατά μήκος της ακτογραμμής, σου προσφέρουν μεγάλη ποικιλία επιλογών, ανάμεσα σε διαφορετικούς προμηθευτές κάθε στιγμή, για αγορά αερίου που θα μεταφέρεται πλέον από θαλάσσιους δρόμους.
Οπότε χρειαζόμαστε μια στρατηγική που θα μας επιτρέψει να αποκτήσουμε το βέλτιστο ενεργειακό μείγμα τα επόμενη τριάντα χρόνια. Μια τέτοια στρατηγική μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνον όλοι μαζί, ως Ένωση. Και για να την αποκτήσουμε «κάποτε», πρέπει να αρχίσουμε τώρα αμέσως!
Επιπροσθέτως, μιλώντας για ανταγωνιστικότητα πάντα, χρειαζόμαστε μια διαδικασία μείωσης των φόρων, ενώ την ίδια στιγμή θα ενισχύουμε τις δημοσιονομικές μας ισορροπίες. Η μείωση των φόρων είναι μια στρατηγική που μπορεί να προχωρήσει με ασφάλεια μόνο σταδιακά και σε μακροχρόνια βάση.
Ας μη ξεχνάμε, ότι οι δύο βασικές πηγές σταθερής δημοσιονομικής εξισορρόπησης είναι η μακροχρόνια Ανάπτυξη και ο σωστός επιμερισμός του κόστους σε όλη την Ευρώπη. Και για να επιτύχουμε σωστό επιμερισμό κόστους, χρειαζόμαστε καλύτερες συνέργειες ανάμεσα στους εθνικούς προϋπολογισμούς από τη μια πλευρά και στον Κοινοτικό Προϋπολογισμό από την άλλη.
Αυτή η δυαδική προσέγγιση: χαμηλότεροι φόροι για να επιτύχουμε περισσότερη ανάπτυξη και καλύτερες δημοσιονομικές συνέργειες για να επιτύχουμε χαμηλότερες δαπάνες - μπορεί να αποδώσει μόνο μακροπρόθεσμα. Και πάλι, όμως, ο,τιδήποτε σημαντικό για να αποδώσει μακροπρόθεσμα, πρέπει να ξεκινήσει αμέσως…
Τέλος, χρειαζόμαστε περισσότερη ασφάλεια για τους πολίτες μας, για τους πολίτες της Ευρώπης. Η Ασφάλεια είναι ο κοινός παρανομαστής σε όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, σε όλους τους μεγάλους στόχους που ορίζουν το κοινό μας μέλλον:
Η μακροχρόνια Ανάπτυξη, απαιτεί κεφάλαια και αυξανόμενες επενδύσεις. Αλλά κι αυτό με τη σειρά του, απαιτεί χρηματοοικονομική σταθερότητα κι ένα συνολικά ασφαλές κοινωνικό περιβάλλον,
Η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε ένα πλαίσιο κοινωνικής συνοχής, που κι αυτή απαιτεί αίσθημα ασφάλειας.
Κι η Ανταγωνιστικότητα επίσης απαιτεί ασφάλεια, για να κρατηθεί χαμηλά το ενεργειακό κόστος, αλλά και το κόστος του δανεισμού. Και βεβαίως για να υπάρχει σταθερή και ασφαλής πρόσβαση στις διεθνείς αγορές.
Όπως κι αν το δει κανείς, υπάρχει πάντα μια σημαντική πτυχή ασφαλείας…
Στην πραγματικότητα, η δημιουργία συνθηκών ασφάλειας μακροπρόθεσμα είναι το σημαντικότερο κίνητρο για την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Γιατί όλοι το καταλαβαίνουμε, τώρα μάλιστα περισσότερο από ποτέ, ότι όλοι μαζί μπορούμε να διευρύνουμε το αίσθημα συνολικής ασφαλείας μας, πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ο καθένας από μας ξεχωριστά μπορεί να βελτιώσει την ατομική ασφάλειά του μόνος του.
Κάθε αλυσίδα είναι τόσο δυνατή όσο ο πιο αδύνατος κρίκος της!
Κάθε ένωση κρατών είναι τόσο ασφαλής όσο το πιο ευάλωτο μέλος της στην περιφέρειά της!
Για παράδειγμα, όταν χιλιάδες παράνομοι μετανάστες περνούν τα σύνορα ενός κράτους-μέλους στα εξωτερικά όρια της Ένωσής μας, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν περνούν εθνικά σύνορα. Περνούν τα Ευρωπαϊκά σύνορα!
Και δεν έχουμε ανάγκη μόνο να προστατέψουμε τα σύνορά μας. Στο τέλος-τέλος χρειαζόμαστε να παρέχουμε ασφάλεια και πέρα από τα σύνορά μας, σε όλες τις γειτονικές μας περιοχές. Πρέπει ακόμα να εξασφαλίζουμε ειρήνη και ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις διεθνείς αγορές.
Συνεπώς, πρέπει να παίξουμε ηγετικό ρόλο σε διεθνή κλίμακα.
Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό; Κατά τη γνώμη μου, ό,τι κι αν επιλέξουμε να κάνουμε, πρέπει να είμαστε μια ηθική δύναμη, πριν προσπαθήσουμε να γίνουμε ο,τιδήποτε άλλο: Ένας «φάρος Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Ανάπτυξης, Ευημερίας και ευκαιριών για όλους».
Ώστε όλοι οι λαοί του κόσμου να κοιτούν προς τα μας για την στήριξη που χρειάζονται και να βλέπουν σε μας τα πρότυπα και την έμπνευση που έχουν ανάγκη για να οικοδομήσουν το μέλλον τους.
Μόνον τότε και μόνον έτσι μπορούμε να διευρύνουμε τη θετική επιρροή μας διεθνώς, χωρίς να κάνουμε κανένα εχθρό και χωρίς να εμπλακούμε σε ξένες συγκρούσεις.
Φυσικά, πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι να υπερασπιζόμαστε τις αρχές και τις αξίες μας. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε την επαφή μας με αυτό που μας ορίζει, με αυτό που είμαστε, στην προσπάθειά μας να «αμυνθούμε»...
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ευρώπη μας, η Ενωμένη Ευρώπη, δεν είναι ένα «απομονωμένο φρούριο» στον κόσμο. Ό,τι συμβαίνει γύρω μάς επηρεάζει άμεσα. Κι έχουμε κι εμείς την ευθύνη να επηρεάζουμε τον κόσμο γύρω μας, για να υπερασπιστούμε την Ένωσή μας και τις αξίες μας.
Μόνον αν ασκήσουμε επιρροή στο γύρω κόσμο, με τις ίδιες ηθικές αξίες που κυβερνάμε το ίδιο το σπίτι μας, η διεθνής επιρροή μας θα γίνει αποδεκτή απ’ όλους τους άλλους. Μόνον έτσι θα ενισχύσουμε τις τωρινές παραδοσιακές συμμαχίες μας και θα βρούμε νέους φίλους για την Ευρώπη…
Χρειαζόμαστε και τα δύο: και τους παραδοσιακούς συμμάχους και νέους φίλους! Και μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις μεγάλες προκλήσεις χτίζοντας μια σταθερή Ενωμένη Ευρώπη, όπου καθένας θα υπολογίζει τη θετική της επιρροή στον κόσμο και την ίδια την Ενωμένη Ευρώπη ως πολύτιμο εταίρο και μοναδικό υπόδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, κλείνοντας να παρατηρήσω ότι ο βασικός μας στόχος για τα επόμενα πέντε χρόνια είναι να αναδειχθεί η Ευρώπη μας, ισχυρή και υγιής, ως μια περιοχή οικονομικής ανταγωνιστικότητας, κοινωνικής συνοχής, ως ένας παγκόσμιος φάρος Δημοκρατίας και Ευημερίας.
Πριν μερικές δεκαετίες, κάτι τέτοιο θεωρούνταν αδιανόητο.
Πριν μόλις λίγα χρόνια, υπήρχαν πολλές αμφιβολίες για το αν η Ευρώπη μπορούσε τελικά να τα καταφέρει…
Τώρα κοιτάμε προς το μέλλον με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση..
Ναι, η Ευρώπη επέστρεψε! Ναι, η Ευρώπη πατά στα πόδια της και ξεπερνά την κρίση. Ναι η Ευρώπη αντιμετωπίζει τις μεγάλες προκλήσεις και ανακτά τη θέση και το ρόλο της στον κόσμο.
Σας ευχαριστώ.