Εκτιμάτε ότι τελικά το ΔΝΤ θα ζητήσει νέα μέτρα κ. υπουργέ; Ότι θα ενεργοποιηθεί ο κόφτης; Και τι πρέπει να γίνει με το Ταμείο και την παραμονή του ή όχι στο ελληνικό πρόγραμμα; Νομίζω ότι μετά και τη χθεσινή δήλωση της κ. Λαγκάρντ αποκλείεται μια τέτοια εξέλιξη. Το ΔΝΤ ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να ζητήσει περαιτέρω μέτρα ούτε για το 2018 πράγμα που είχε ούτως ή άλλως κλείσει ήδη από την 1η αξιολόγηση. Η χθεσινή μάλιστα δήλωση έρχεται να διαψεύσει για άλλη μια φορά τους κατ’ επάγγελμα καταστροφολόγους μιας μερίδας των ελληνικών ΜΜΕ αλλά και της αντιπολίτευσης που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι βγαίνουμε οριστικά από την μνημονιακή επιτροπεία τον Αύγουστο του 2018. Όσο για τα σενάρια εφαρμογής του κόφτη θα σας πω ότι οι ίδιοι που τα επαναφέρουν σήμερα διαψεύστηκαν και το 2016 και το 2017. Η ελληνική οικονομία έχει επιστρέψει στην ανάκαμψη, επιτυγχάνουμε τους δημοσιονομικούς στόχους, διανέμουμε κοινωνικό μέρισμα από την υπεραπόδοση και βάζουμε τα θεμέλια ώστε να δημιουργήσουμε το νέο οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο για την Ελλάδα μετά τη Μνημόνια. Σε αυτή την προσπάθεια μπορούν να συμβάλουν οι δανειστές εφόσον τηρούν τα συμφωνηθέντα και αυτό θεωρώ ότι θα πράξει και το ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση μπορεί να αντέξει πολιτικά τον κόφτη ή τη λήψη νέων μέτρων; Ή μήπως η λύση σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι οι κάλπες;
Όπως σας είπα και προηγουμένως δεν τίθεται ζήτημα νέων μέτρων. Το πρωτογενές πλεόνασμα του 2017 θα υπερβαίνει το στόχο ακόμη και μετά τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος και αντίστοιχη επίδοση θα σημειωθεί και το 2018 με δεδομένο μάλιστα ότι η ανάκαμψη της οικονομίας θα επιταχυνθεί. Σήμερα λοιπόν δεν έχει νόημα να συζητάμε για κάλπες – αυτές θα γίνουν το 2019 με την Ελλάδα οικονομικά και πολιτικά αυτοδύναμη – αλλά για το πολιτικό σχέδιο που θα δημιουργήσει τους όρους για την δικαιότερη διανομή του παραγόμενου πλούτου και τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων. Η αντιπολίτευση, πάντως, επιμένει πως η κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη. Σκέφτεστε μήπως η κυβέρνηση να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης;
Πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να παρακολουθήσω το σκεπτικό της Νέας Δημοκρατίας και σε αυτό το ζήτημα. Το ελληνικό κοινοβούλιο υπερψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου που κατοχυρώνει το δικαίωμα των πολιτών στον αυτοπροσδιορισμό. Σε ένα άρθρο υπήρξαν κάποιες διαφοροποιήσεις οι οποίες είναι εύλογες στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όμως και το άρθρο αυτό υπερψηφίστηκε και μάλιστα άνετα. Από που λοιπόν προκύπτουν όλα αυτά;
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι της κυβέρνησης αλλά της Νέας Δημοκρατίας η οποία επέλεξε να λειτουργήσει με σκοπιμότητα σε ένα ζήτημα ατομικών δικαιωμάτων και σεβασμού της αξιοπρέπειας μιας μερίδας πολιτών. Και αυτό αποδεικνύει την προσχώρηση του κυρίου Μητσοτάκη σε μια ακροδεξιά αντιπολιτευτική λογική που του επιβάλλεται από τους εσωτερικούς συσχετισμούς του κόμματος του. Είναι τέτοια δε η αμηχανία του που τον οδήγησε σε μια συντριπτική κοινοβουλευτική ήττα στη συζήτηση για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Τα επιχειρήματα του ήταν ασυνάρτητα και έφτασε ακόμη και σε σημείο να προσβάλει με απαράδεκτο τρόπο εκείνους και εκείνες τους οποίους λίγους μήνες πριν δεσμευόταν ότι θα υποστηρίξει. Το μέγεθος της ήττας δεν μπορεί να περιοριστεί όσο και αν προσπαθούν διάφοροι δημοσιολογούντες υποστηρικτές του - με αμηχανία είναι αλήθεια – και αν συνεχίσει να υποπίπτει σε τέτοιες παροιμιώδεις αστοχίες πολύ φοβάμαι ότι θα είναι εκείνος που θα πρέπει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από το κόμμα του.
