Κύριε Πρόεδρε, Σεβασμιότατε, αγαπητέ Βασίλη, κύριοι συνάδελφοι, κύριε Αρχηγέ, κύριοι Αρχηγοί,
Είναι το Δημοτικό θέατρο, πράγματι, ένα στολίδι και είναι αυτή η συλλογική συγκίνηση που έχουμε απόψε ένα πολυσήμαντο γεγονός.
Είναι ένα στολίδι του καθηγητή Λαζαρίμου, σε μία πόλη που – όπως είπε ο
Δήμαρχος – ήταν τότε μόνο με 27.000 κατοίκους και σήμερα είναι μια
μεγαλούπολη πολύβουη, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, το πιο σημαντικό
στην Ευρώπη, που έχει απόψε με τη δική σας παρουσία, εδώ, την τιμητική
του…
Είναι το κορυφαίο ελληνικό θεατρικό κτίριο του 19ου αιώνα, που σώζεται όσο άριστα σώζεται αυτό εδώ. Είναι ιερός τόπος θεατρικής έκφρασης, σκηνοθεσίας, σκηνογραφίας και υποκριτικής, μεγάλων προσωπικοτήτων. Εδώ σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Γκίκας Μπινιάρης, ο Στέφανος Νικολαϊδης και ο Μιχάλης Κουνελάκης.
Εδώ έπαιξε ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Γιάννης Πρινέας, ο Ζάχος Θάνος, ο Αδαμάντιος Λεμός, ο Απόστολος Αυδής, ο Φωτόπουλος, ο Διαμαντόπουλος, ο Τραϊφόρος και ο Παπαμιχαήλ.
Αλλά και σε χρόνια δύσκολα, η Δημοτική Βιβλιοθήκη και η Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά, εδώ, στο Δημοτικό Θέατρο βρήκαν στέγη και προστασία.
Είναι κομμάτι επομένως, λαμπρό, από την Ιστορία της πόλης. Είναι κομμάτι λαμπρό από την ιστορία της χώρας μας. Και τώρα πια δεν είναι ερείπιο! Είναι όρθιο, έτοιμο να συνεχίσει την ιστορία του, έτοιμο να γράψει νέες σελίδες...
Κι αυτός είναι, αν θέλετε, ο βαρύς συμβολισμός του έργου: Μια χώρα δεν πάει μπροστά σβήνοντας την Ιστορία της, αλλά αναδεικνύοντας και συνεχίζοντας τα καλύτερα από την Ιστορία της. Δεν πάει μπροστά αφήνοντας το παρελθόν της να ερειπώνεται, αλλά αναδεικνύοντάς της το δικαίωμα να το έχει ως εφαλτήριο για το μέλλον. Μια χώρα δεν προχωρά ξεχνώντας την παράδοσή της, αλλά τιμώντας και συνεχίζοντας τις καλύτερες παραδόσεις της.
Μια χώρα είναι οι άνθρωποι και η Ιστορία της. Και πάει μπροστά όταν οι άνθρωποι γίνονται δημιουργικοί, μπροστά σε αυτό το δικαίωμα της ζωής να γίνουν δημιουργικοί, πάει και η χώρα μπροστά. Γιατί είναι οι άνθρωποι που εμπνέονται από την Ιστορία της και τη συνεχίζουν.
Χαιρετίζω, λοιπόν, σήμερα όλους αυτούς που πρέπει να τους σκεφτούμε συλλογικά. Γιατί εμπνεύστηκαν από το ιστορικό και συμβολικό φορτίο του Δημοτικού Θεάτρου, όλους αυτούς που μόχθησαν, από το 2008 ιδιαίτερα μέχρι σήμερα, αλλά και οι προηγούμενοι όλοι, ιδιαίτερα οι Δήμαρχοι, για να δοθεί ξανά αυτό το αριστούργημα στον λαό του Πειραιά. Μιλάω για τους αρχιτέκτονες, τους πολιτικούς μηχανικούς, τους ειδικούς αποκατάστασης, κι όλους τους τεχνικούς, γιατί χάρη σε αυτούς, σήμερα μπορούμε να μοιραστούμε όλοι εμείς, τη χαρά και την αγάπη αντικρίζοντας αυτό το αισθητικά όμορφο, αλλά και κοινωνικά χρήσιμο κτίριο.
Σε δύσκολες στιγμές ένας λαός σώζεται από τον εαυτό του. Από το πείσμα του, από την έμπνευσή του, από το όραμά του για καλύτερο αύριο και από την πίστη στον εαυτό του. Το έργο αυτό τα συμβολίζει όλα!
Το δημοτικό θέατρο Πειραιά είναι σύμβολο μιας πόλης που ξαναγεννιέται. Επιτρέψτε μου να πω μιας χώρας που ξαναγεννιέται, ενός λαού που στέκεται ξανά στα πόδια του, που δεν το βάζει κάτω, που μετατρέπει τα ερείπια σε μνημεία ομορφιάς, που μετατρέπει τα χαλάσματα σε νέα έμπνευση δημιουργίας. Ενός, δηλαδή, λαού που πιστεύει στον εαυτό του!
Και τέτοιος λαός, για μιαν ακόμα φορά αποδεικνύουμε ότι είμαστε εμείς, οι Έλληνες!
Σας ευχαριστώ.
