Ομιλία του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο 24ο Ετήσιο Συνέδριο του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου

Ομιλία του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο 24ο Ετήσιο Συνέδριο του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου με θέμα «Η Ώρα της Ελληνικής Οικονομίας».

Καλησπέρα σας.
Φίλες και φίλοι,

Θυμάμαι πριν τέσσερα χρόνια, το Δεκέμβριο του 2009 έκανα την πρώτη μου ομιλία από εδώ, από αυτό το βήμα, ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης νεοεκλεγμένος και της Νέας Δημοκρατίας τότε, από το δικό σας το Συνέδριο. Και σας μίλησα εκείνη τη βραδιά για τις απαγορευμένες τότε λέξεις: την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα, λέξεις που θα έπρεπε να αποποινικοποιήσουμε.
Γιατί κακά τα ψέματα: οι λέξεις αυτές ήταν ηθικά στιγματισμένες. Ελάχιστοι τολμούσαν να μιλήσουν για επιχειρηματικότητα ή για ανταγωνιστικότητα, σε μια κοινωνία που άκουγε μόνο μια λέξη: αναδιανομή. Κι έτσι φτάσαμε για πολλά χρόνια να αναδιανέμουμε πλεόνασμα που δεν υπήρχε. Να αναδιανέμουμε δανεικά, τα οποία συσσώρευαν χρέος και δημιουργούσαν περαιτέρω ελλείμματα, τα οποία ελλείμματα κάποια στιγμή μας οδήγησαν και στην κρίση.
Στα τέσσερα αυτά χρόνια που μεσολάβησαν έκτοτε έχουν τα πάντα ανατραπεί! Η Ελληνική οικονομία πέρασε μια σοβαρή δοκιμασία, η Ελληνική κοινωνία περνάει μια επώδυνη κρίση, την οποία ο κάθε Έλληνας πλήρωσε και πληρώνει ακόμα πολύ ακριβά. Αλλά τώρα πια μάθαμε ότι το παλιό μοντέλο αναδιανομής δανεικών δεν παράγει ευημερία, δεν παράγει ανάπτυξη.
Παράγει μια ψευδαίσθηση ευημερίας. Παράγει μια κίβδηλη αίσθηση ανάπτυξης που οδηγεί τελικά σε χρεοκοπία.
Με δύο κουβέντες μάθαμε πως δεν μπορούμε να αναδιανέμουμε εκείνα που δεν παράγουμε. Ότι δεν μπορούμε να λέμε ψέματα στον κόσμο ότι κάνουμε με δανεικά «κοινωνική πολιτική». Ότι πριν μιλήσουμε για αναδιανομή πρέπει να έχουμε παραγωγή. Πρέπει να παράγουμε ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες, να καλύπτουμε τα ελλείμματά μας, να κερδίζουμε αγορές εντός κι εκτός Ελλάδας.
Κι έτσι έκλεισε μια ολόκληρη περίοδος και μπήκαμε σε μια νέα φάση για τη χώρα. Κυρίαρχο πρόταγμα της προηγούμενης περιόδου ήταν αυτή η ψευδεπίγραφη «αναδιανομή». Κυρίαρχο πρόταγμα της νέας περιόδου είναι η ανταγωνιστική παραγωγή.
Τι πετύχαμε σε αυτά τα τέσσερα χρόνια;
--Πρώτον, πάψαμε να ξοδεύουμε, ως κράτος, παραπάνω απ’ όσο μας επιτρέπουν τα έσοδά μας. Για πρώτη φορά φέτος, θα καλύψουμε πλήρως τις τρέχουσες δαπάνες μας και θα περισσέψει και κάτι. Αυτό είναι το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα που πετυχαίνουμε. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, καταφέραμε να μην δανειστούμε επιπλέον, για να «βγάλουμε» τη χρονιά. Αυτό είναι το «πρωτογενές πλεόνασμα»! Κι αυτό ήταν απαραίτητο, για να εξακολουθήσουν να μας δανείζουν, ώστε να καλύπτουμε τις δανειακές μας ανάγκες και για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία.
--Δεύτερον, πάψαμε να εισάγουμε περισσότερα από εκείνα που εξάγουμε. Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, το εμπορικό μας ισοζύγιο είναι σχεδόν εξισορροπημένο. Ενώ το ισοζύγιο πληρωμών μάς εμφανίζει πλεόνασμα.
--Τρίτον, επειδή ακριβώς πετύχαμε τα δύο προηγούμενα, αποφύγαμε τη χρεοκοπία, την οποία την είχαμε πλησιάσει επικίνδυνα τότε. Και, μπορούμε να το πούμε πια: οι περισσότεροι – εχθροί και φίλοι - θεωρούσαν ως πέρσι αναπόφευκτο να χρεοκοπήσει η Ελλάδα και τους διαψεύσαμε!
Κάποιοι μας παρουσίαζαν την Αργεντινή σαν «παράδειγμα για μίμηση». Σήμερα δεν τολμούν να το επαναλάβουν. Εμείς, άλλωστε, πετύχαμε πολύ μεγαλύτερο κούρεμα χρέους απ’ ό,τι πέτυχε το 2002 η Αργεντινή. Κυρίως, όμως, πετύχαμε να μην χρεοκοπήσουμε. Ενώ την Αργεντινή, που είχε δικό της νόμισμα και τεράστιες εξαγωγές, ακόμα την κυνηγάει η χρεοκοπία της.
--Τέταρτον, τώρα συζητάμε όλοι, για εκείνα που ελάχιστοι τολμούσαν να μιλήσουν πριν τέσσερα χρόνια: Για την ανταγωνιστικότητα, την επιχειρηματικότητα και την εξωστρέφεια.
Αρχίσαμε να γινόμαστε μια φυσιολογική χώρα.
Εθεωρείτο παράξενο, τολμηρό ή και ανορθόδοξο, αν όχι «ένοχο», να δέχεται ο Πρωθυπουργός Έλληνες ή ξένους επιχειρηματίες στο γραφείο του.
Σήμερα είναι απλώς φυσιολογικό και σωστό. Γιατί αν ένας Πρωθυπουργός δεν αγωνιστεί για να πείσει για επενδύσεις στην Ελλάδα, τότε ποιος θα αγωνιστεί;

Αλλά για να γίνουν όλες αυτές οι αλλαγές η Ελλάδα πλήρωσε ένα τεράστιο κόστος.
--Μείωσε μέσα σε τέσσερα χρόνια το έλλειμμά της κατά 12% του σημερινού ΑΕΠ!
--Μείωσε μέσα σε ενάμιση χρόνο, με διπλό κούρεμα χρέους, τις δαπάνες της για τόκους περισσότερο από 7% του σημερινού ΑΕΠ.
--Μείωσε μέσα σε τέσσερα χρόνια το εμπορικό της έλλειμμα κατά 7% του σημερινού της ΑΕΠ!
Αλλά έχασε και η ίδια μέσα σε μια πενταετία περισσότερο από 25% του ΑΕΠ της! Ενώ το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα, αν λάβουμε υπόψη μας τον πληθωρισμό και τη φορολογία, έπεσε σχεδόν κατά 40% σε σύγκριση με πέντε χρόνια πριν! Χάσαμε πάνω από 800 χιλιάδες θέσεις εργασίας, η ανεργία εκτινάχθηκε από το 7,5% στο 27,5% μέσα σε πέντε χρόνια! Ενώ για τους νέους κάτω των 25 ετών έφτασε στο 60%. Για να μη μιλήσουμε για εκείνα τα νέα παιδιά που αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα, αναζητώντας προοπτικές στο εξωτερικό.
Τέτοια τεράστια προσαρμογή – δημοσιονομική και παραγωγική - δεν έχει γίνει ποτέ σε καμία δυτική χώρα μεταπολεμικά. Και τόσο μεγάλο κόστος, σε ύφεση, σε ανεργία, σε φτώχια δεν έχει πληρώσει ποτέ καμία χώρα σε καιρό ειρήνης.
Πάψαμε, όμως, να παράγουμε ελλείμματα.
Και τώρα πρέπει να αρχίσουμε να παράγουμε ανταγωνιστικά προϊόντα.
Πάψαμε να αναδιανέμουμε εκείνα που δεν είχαμε.
Και τώρα πρέπει να διορθώσουμε τις αδικίες και να απαλύνουμε τις πληγές της κοινωνίας.
Κρατήσαμε την Ελλάδα στο ευρώ. Γιατί το αντίθετο – που προεξοφλούσαν πολλοί – θα ήταν «ξαφνικός θάνατος»!
Προσέξτε: Μας τρομάζει σήμερα όταν αναλογιζόμαστε ότι μέσα σε πέντε χρόνια ο Έλληνας έχασε κατά μέσον όρο το 40% του βιοτικού επιπέδου που απολάμβανε πριν από την κρίση…
Φανταστείτε τι θα σήμαινε αν βγαίναμε από το ευρώ: μέσα σε τρείς μήνες - όχι πέντε χρόνια - ο Έλληνας θα έχανε ένα επί πλέον 70% του βιοτικού επιπέδου που έχει σήμερα! Κι αυτό θα σήμαινε πλήρη κατάρρευση της οικονομίας, αφού δεν θα υπήρχαν καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα, ανταλλακτικά. Αλλά και της κοινωνίας, αφού θα κατέρρεαν και οι τράπεζες και η δημόσια τάξη…
Κάποτε, τα λέγαμε αυτά και μας απαντούσαν ότι «κινδυνολογούμε»!
Τώρα οι ίδιοι εκείνοι παραδέχονται ότι ίσως να ήταν ολέθριο να βγαίναμε από το ευρώ!
Τώρα που αποτρέψαμε τον πιο θανάσιμο κίνδυνο, τον παραδέχονται κι εκείνοι που θεωρούσαν την έξοδο από το ευρώ ως… «λύση»!

Φίλες και φίλοι,
Δεν αποτρέψαμε μόνο τα χειρότερα. Μπαίνει μπροστά η μηχανή της οικονομίας!
--Κάποιοι στοιχημάτιζαν ότι δεν θα υπήρχε πρωτογενές πλεόνασμα. Τώρα έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους.
--Κάποιοι στοιχημάτιζαν ότι δεν θα υπήρχε ανάκαμψη στο 2014. Θα αναγκαστούν να το πάρουν πίσω κι αυτό.
--Κάποιοι στοιχημάτιζαν ότι η ανεργία θα φτάσει στο 34% και στο 40%! Η ανεργία ανέβηκε πάρα πολύ, το κοινωνικό κόστος είναι τεράστιο, αλλά δεν ξεπέρασε το 28%. Τώρα σταθεροποιήθηκε και σύντομα θα αρχίσει να αποκλιμακώνεται, όπως βεβαιώνουν οι πάντες πλέον.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η δοκιμασία σήμερα δεν ξεπεράστηκε ακόμα για την Ελλάδα. Αλλά τώρα αρχίζει η προοπτική και φαίνεται η Ελπίδα. Τα χειρότερα πέρασαν. Και σιγά- σιγά ξεκινά η βελτίωση.
--Τώρα λοιπόν, που η οικονομία σταθεροποιείται και που αρχίζει η βελτίωση όλων των δεικτών,
--τώρα που, όπως σωστά είπε ο πρόεδρος, οι διεθνείς αγορές επιβεβαιώνουν αυτή τη βελτίωση με τη συνεχή μείωση των spreads, περισσότερο και ταχύτερα απ’ όσο πίστευαν ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι πριν από λίγους μήνες,
--τώρα είναι η ώρα να πούμε μερικά πράγματα ακόμα για το τι ανάπτυξη θέλουμε και πώς θα την πετύχουμε.
Κι εδώ επιτρέψτε μου να γίνω κάπως πιο συγκεκριμένος, πέρα από τα ωραία λόγια στα οποία όλοι συμφωνούμε.
Τέσσερα πράγματα:
--Πρώτον, ανάπτυξη σημαίνει Επενδύσεις!
--Δεύτερον, ανάπτυξη σημαίνει ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια.
--Τρίτον, Ανταγωνιστικότητα σημαίνει όχι μόνο μείωση κόστους, αλλά και μείωση φορολογίας.
--Τέταρτον ανάπτυξη με ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια σημαίνει να «βγούμε από το κουτί», να ξανασκεφτούμε τα πάντα από την αρχή: να ανακαλύψουμε όλες τις ευκαιρίες και όλες τις δυνατότητες που έχουμε ως χώρα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να παράγει τα πάντα και να διακριθεί παντού! Ας τα πάρουμε, λοιπόν, με τη σειρά:

* Πρώτον ανάπτυξη σημαίνει επενδύσεις:
--Όταν κάποιοι διώχνουν επενδύσεις δεν θέλουν ανάπτυξη. Όταν κλείνουν εργοστάσια, δεν θέλουν ανάπτυξη. Όταν προσπαθούν να ματαιώσουμε νόμιμες επενδύσεις – που έχουν πάρει όλες τις εγκρίσεις και παρ’ όλα αυτά κάποιοι επιμένουν να τις πολεμούν, όπως συνέβη στις Σκουριές της Χαλκιδικής - δεν θέλουν επενδύσεις.
--Όταν η γραφειοκρατία απαιτεί χρόνια ολόκληρα, για να απαντήσει σε μια επενδυτική πρόταση, αυτό σημαίνει ότι και η γραφειοκρατία δεν θέλει επενδύσεις.
--Όταν, ακόμα κι αν πάρει όλες τις άδειες, μια επενδυτική πρόταση, σκοντάφτει σε δικαστικά εμπόδια που μπορούν να την καθυστερήσουν για χρόνια, τότε πάλι δεν θέλουμε επενδύσεις.
Τι κάναμε λοιπόν, για όλα αυτά;
-Πρώτον, ψηφίσαμε ένα επενδυτικό νόμο καινούργιο που ανατρέπει όλα όσα ξέραμε: Με την εφαρμογή του, το κράτος υποχρεώνεται να απαντά σε κάθε επενδυτική πρόταση μέσα σε λίγους μήνες, αντί για χρόνια! Κι αν δεν το κάνει, αυτό ισοδυναμεί με έγκριση και η επένδυση μπορεί να προχωρήσει. Αυτό από μόνο του κόβει «πολλά χιλιόμετρα» γραφειοκρατικών εμπλοκών.
-Δεύτερον, επιβάλλουμε το νόμο και την τάξη. Η ασυδοσία των συντεχνιών και των πάσης φύσεως εκβιαστών, να μπλοκάρουν τις παραγωγικές μονάδες ή ανοικτά να τις υπονομεύουν περιορίζεται πλέον δραστικά.
Είναι άλλο πράγμα τα εργασιακά δικαιώματα που τα σεβόμαστε απολύτως, είναι άλλο πράγμα η προστασία του περιβάλλοντος και είναι τελείως διαφορετικό, να μπορεί κάποιος, όποιος θέλει, να επικαλείται ό,τι θέλει, για να μπλοκάρει ό,τι δεν του αρέσει.
Η Ελλάδα οφείλει να εφαρμόσει τους κανόνες που υπάρχουν παντού στον κόσμο. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο.
Η Ελλάδα θα γίνει – και ήδη γίνεται, το επαναλαμβάνω- «φυσιολογικό κράτος». Αν δεν το κάνει, δεν θα κερδίσει το στοίχημα των επενδύσεων, ούτε της Ανάπτυξης, ούτε τη μάχη για τη μείωση της ανεργίας.
Κοιτάξτε τι έγινε στον Πειραιά. Πριν τέσσερα χρόνια, πραγματοποιήθηκε μια πολύ μεγάλη επένδυση από μια κινεζική εταιρεία. Τότε χάλασε ο κόσμος. Διαδηλώσεις, μεγαλόστομες διαμαρτυρίες, καθημερινές ταραχές. Η επένδυση παρ’ όλα αυτά έγινε. Κι έφερε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, σε μια περίοδο που η ανεργία αυξανόταν αλματωδώς παντού αλλού. Η επένδυση ολοκληρώθηκε πολύ πριν από την ώρα της και τώρα επεκτείνεται. Αυτό ήταν καλό ή κακό;
Σωτήριο αποδείχθηκε! Σκεφτείτε να είχαν καταφέρει και αυτή να την μπλοκάρουν; Σκεφτείτε πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα, αν δεν είχαν μπλοκάρει και άλλες τόσες και περισσότερες επενδύσεις.
Αυτή η ασυδοσία όσων κόπτονται δήθεν για την Ανάπτυξη και μπλοκάρουν κάθε αναπτυξιακό έργο πρέπει να σταματήσει και θα σταματήσει. Ήδη την τελειώνουμε αυτήν την ασυδοσία.
Αυτή η υποκρισία όσων κόπτονται δήθεν για την ανεργία και κάνουν ό,τι μπορούν, για να υπάρξει μηδέν επένδυση στην Ελλάδα, ούτε μια μεγάλη αποκρατικοποίηση, για να μην δημιουργηθεί ούτε μία νέα θέση εργασίας, πρέπει να τελειώσει. Και ήδη την τελειώνουμε… και ο πόνος, το τραύμα της ανεργίας αγγίζει τον κάθε Έλληνα και κανένας ας μην υποκρίνεται ότι είναι πιο Έλληνας από το διπλανό του.

* Δεύτερον, ανταγωνιστικότητα σημαίνει μείωση μοναδιαίου κόστους παραγωγής.
Το μισθολογικό κόστος μειώθηκε αισθητά. Το μη μισθολογικό εργασιακό κόστος μειώνεται κι αυτό. Μέσα σε μια τριετία το εργασιακό κόστος – μισθολογικό και μη μισθολογικό – έπεσε κατά 20% περίπου. Η Ελλάδα κέρδισε 20 ως 35 θέσεις σε όλες τις διεθνείς κατατάξεις ανταγωνιστικότητας, μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια!
Αλλά μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα, πέρα από τους μισθούς. Κόστος παραγωγής είναι και η ενέργεια. Σωστό το είπε προηγουμένως ο πρόεδρος. Κι εδώ δίνουμε μεγάλη μάχη, αθόρυβα, όπως απαιτείται σε αυτές τις περιπτώσεις και αναμένουμε την απάντηση εντός των ημερών –εύχομαι- από τη Μόσχα για το πόσο θα μειώσει το κόστος ενέργειας που πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Τελικά κόστος που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα είναι και η φορολογία – άμεση και έμμεση, από τη φορολογία των κερδών ως το ΦΠΑ. Πώς να ανταγωνιστεί μια ελληνική επιχείρηση μια αντίστοιχη σε γειτονική μας χώρα, όπου οι φόροι είναι εκεί το ένα τρίτο απ’ ό,τι οι δικοί μας; Τι κάνουμε για αυτά;
Μειώσαμε κάπως τη φορολογία των επιχειρήσεων. Αλλά έχουμε δρόμο ακόμα.
Βέβαια, αυτό ακόμα δεν έχει γίνει αισθητό ακόμα. Γιατί το 2013 ήταν εξαιρετικά δύσκολη χρονιά, εξαιρετικά επώδυνη χρονιά από κάθε άποψη. Η οικονομία ολόκληρη επιβαρύνθηκε με τα βάρη και προηγουμένων ετών, ιδιαίτερα τα φορολογικά. Αλλά και το κράτος από την πλευρά του, ξεχρεώνει κι αυτό οφειλές προηγουμένων ετών για τους ιδιώτες. Ξέρετε πόσο είχε φτάσει μόνο το ύψος των ληξιπρόθεσμων οφειλών που χρωστούσε το κράτος στον ιδιώτη; Κι άμα χρωστάει το κράτος στον ιδιώτη δεν μπορεί να είναι αυστηρό απέναντι σε εκείνον που του χρωστάει. Είχε ξεπεράσει τα 9 δισ. και αυτά είμαστε στη διαδικασία να τα ξεχρεώσουμε όλα.
Μηδενίσαμε το κοντέρ όσο μπορούμε και έτσι οι επόμενες χρονιές θα έχουν τη δυνατότητα σιγά-σιγά να μειώσουν το βάρος.

Στόχος μου προσωπικός είναι και παραμένει να υπάρξει τη στιγμή που θα μπορέσουμε ενιαίος φορολογικός συντελεστής για όλες τις επιχειρηματικές δραστηριότητες – flat rate όπως λέγεται διεθνώς – 15%! Πολύ χαμηλότερο από το τωρινό. Και το μισό περίπου απ’ ό,τι ήταν πριν δύο-τρία χρόνια.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο σταδιακά. Γιατί δεν κάνει να διακινδυνεύσουμε τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Κι ακόμα σταδιακή αποκλιμάκωση του ΦΠΑ. Ήδη το ξεκινήσαμε στην εστίαση. Με πολύ μεγάλη προσπάθεια και το ξέρετε. Αυτό θέλουμε να το επεκτείνουμε και σε άλλες κατηγορίες. Αλλά κι εδώ προσεκτικά και σταδιακά, γιατί δεν πρέπει – επαναλαμβάνω – να τεθούν σε κίνδυνο τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Η υγιής επιχειρηματικότητα ανθίζει κι αποδίδει εκεί που υπάρχουν πέντε πράγματα: Σταθεροί κανόνες, χαμηλή φορολογική επιβάρυνση, ευκολία εισόδου νέων επιχειρήσεων, ευκολία μεγέθυνσης μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και κλίμα εμπιστοσύνης: να ξέρουν οι επιχειρηματίες πως όταν τηρούν τους κανόνες, η Πολιτεία είναι δίπλα τους. Και πως όταν παραβιάζουν τους κανόνες, τότε θα υφίστανται κυρώσεις. Και πως όλα αυτά θα λειτουργούν αυτόματα και απρόσωπα. Δεν θα υπάρχουν ούτε «χάρες», ούτε «χαραμάδες» για να παρακαμφθούν οι κανόνες. Ούτε ατέλειωτες καθυστερήσεις από τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία ή από τη δικαιοσύνη.
Αλλά η μείωση της φορολογίας του καθενός, προϋποθέτει χτύπημα της φοροδιαφυγής. Αυτό το λένε όλοι εδώ και χρόνια. Το έχουν υποσχεθεί πολλοί. Πιστεύω τώρα εμείς το κάνουμε πράξη: Ήδη διεθνείς οργανισμοί και εταιρείες, επιχειρήσεις όπως η PriceWaterhouse τελευταία, σημειώνουν πολύ μεγάλη βελτίωση της θέσης της Ελλάδας στη διεθνή κατάταξη αλλά και στη φορολογική συμμόρφωση. Είναι ίσως το λιγότερο γνωστό, αλλά είναι το πιο δύσκολο από τα πολλά σημαντικά που πετύχαμε τελευταία…

* Τέλος, μια παρατήρηση για το συνολικό αναπτυξιακό μας προσανατολισμό.
Πέρα από τον Τουρισμό και τη Ναυτιλία. Που δεν πρέπει να εφησυχάζουμε, ούτε να τα θεωρούμε «δεδομένα». Μπορεί να είναι οι «αναπτυξιακοί μας πρωταθλητές», αλλά πρέπει να τα αναπτύσσουμε, να μην τα ξεχνάμε, θέλουν συνεχή αναβάθμιση, να τα αναβαθμίζουμε, να τους δίνουμε νέες διεξόδους και να αναζητούμε νέες αγορές. Όπως το είδατε ήδη να γίνεται στον Τουρισμό το καλοκαίρι που πέρασε.
Πέρα απ’ όλα αυτά, λοιπόν, οφείλουμε να κάνουμε το εξής:
Η Ελλάδα μπορεί να παράγει τα πάντα. Από πρωτογενή παραγωγή, ως μεταποίηση, ως υπηρεσίες πάσης φύσεως, στην υγεία στην Εκπαίδευση - στην ανώτατη εκπαίδευση και στην επιμόρφωση - στον εξειδικευμένο τουρισμό, στην υψηλή τεχνολογία, στις μεταφορές και τις επικοινωνίες, στην Ενέργεια.
Να σας πω ένα παράδειγμα. Ήταν προ ημερών εδώ ο Πρόεδρος, ο CEO της Google. Και ερχόταν από τη Ρώμη. Και του μιλούσα για Hi-tech και Startups. Και μου λέει ότι είδε στην Ιταλία ότι έχετε το αντίθετο ακριβώς πρόβλημα που έχει η Ελλάδα. Ότι έχει η Ιταλία το αντίθετο πρόβλημα που έχει η Ελλάδα. Εκεί πέρα υπάρχει η υποδομή για να υπάρξουν οι startups και δεν υπάρχει το έμψυχο υλικό. Εδώ έχετε πολλούς, πανάξιους – μιλάω με το μέτρημα της αξιοσύνης – ανθρώπους οι οποίοι θα μπορούσαν, απόφοιτοι των θετικών επιστημών πάρα πολλοί από αυτούς να δημιουργήσουν Startups, αλλά δεν έχουμε την υποδομή στην Ελλάδα. Αυτό πάμε να φτιάξουμε. Και θα το δείτε ότι σιγά – σιγά, θυμηθείτε με, τα προϊόντα νέας τεχνολογίας θα έχουν από εδώ και πέρα να κάνουν με Έλληνες, αρκεί εδώ να φτιάξουμε την κατάλληλη υποδομή και αυτό ήδη το μπορούμε. Και θα δοθεί τεράστια έμφαση σε αυτόν τον τομέα.
Μπορούμε να γίνουμε και εμπορική πύλη Ευρώπης-Απώ Ανατολής. Ο Πειραιάς ήδη αναβαθμίστηκε. Σειρά πρέπει να πάρουν τώρα και τα άλλα λιμάνια μας. Και σε επίρρωση τούτου, για τη βοήθεια αυτής της στόχευσης γίνονται και οι ιδιωτικοποιήσεις σε αυτά τα λιμάνια. Διότι χωρίς την υποδομή την αναγκαία στα λιμάνια, δεν πρόκειται να πετύχουμε το στόχο μας. Και σήμερα δεν υπάρχουν τα λεφτά στο κράτος για να πετύχει αυτήν την υποδομή.
Η Ελλάδα μπορεί να γίνει διαμετακομιστικός κόμβος εμπορευμάτων από και προς την Κεντρική Ευρώπη, από και προς τον υπόλοιπο κόσμο.
Η Ελλάδα μπορεί να γίνει βασικός κόμβος μεταφοράς ενεργείας από υποθαλάσσια κοιτάσματα, αλλά και βασικός προμηθευτής ενεργείας στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Και βλέπουμε να γίνεται για πρώτη φορά αυτή η συζήτηση διεθνώς για τη δυνατότητα που έχει η Ελλάδα στον τομέα της Ενέργειας. Τώρα μόλις ήταν στο γραφείο μου η Πρωθυπουργός της Νορβηγίας, που είναι από τους κορυφαίους σε αυτόν το χώρο. Και μιλήσαμε για αυτές τις δυνατότητες. Και γνωρίζουν και οι ίδιο τις δυνατότητες που έχουν τα δικά μας υποθαλάσσια κοιτάσματα. Και βάλαμε για πρώτη φορά στη συζήτηση – επαναλαμβάνω και διεθνώς – την ανάδειξη του υποθαλάσσιου ενεργειακού μας πλούτου. Και αποκαλύφθηκε ότι ο πλούτος αυτός είναι τόσο σημαντικός, ώστε θα μπορούσε να καλύψει και το 25% των ετήσιων αναγκών ολόκληρης της Ευρώπης, όταν όλος βγει στην επιφάνεια! Και αν συνδυαστεί με τον αντίστοιχο πλούτο της Κύπρου και του Ισραήλ, οι τρείς χώρες μαζί μπορούμε να καλύψουμε ως το 50% των συνολικών αναγκών ολόκληρης της Ευρώπης για δεκαετίες! Καταλαβαίνετε τι ανατροπές θα μπορούσε να φέρει αυτό για τη γεωπολιτική θέση μας στην περιοχή, αλλά και για ισορροπίες ολόκληρης της περιοχής μας. Και αυτό σχετίζεται με ταξίδια τα οποία κάναμε και στο Ισραήλ και στην Κύπρο και στην Αμερική και στην Κίνα και αλλού, όπου αυτά πρέπει να γίνουν γνωστά. Και όπου υπάρχουν αντίστοιχοι επενδυτές, οι οποίοι ασχολούνται καθημερινά με αυτήν την προοπτική.
Αλλά, πώς μπορούμε να συζητάμε για όλα αυτά, όταν εντός των πυλών, υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι αμφισβητούν της θέση μας στην Ευρώπη και στους Ευρω-ατλαντικούς θεσμούς; Αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό. Πρέπει να ανήκεις σε μία ευρύτερη οικογένεια ανθρώπων που πιστεύει και στην ελεύθερη οικονομία, πιστεύει στο ευρώ, είναι μέλος του ΝΑΤΟ, φτιάχνει παντού συμμαχίες, χωρίς κόμπλεξ μπορεί να βλέπει και τον Ισραηλινό και τον Κινέζο και τον Ρώσο και τον Αμερικάνο και να αναπτύσσεται. Και το Γερμανό και τον Ιταλό και τον Μαλτέζο.
Η Ελλάδα μπορεί να γίνει διεθνές κέντρο Ιατρικών υπηρεσιών. Αλλά για να γίνει, θα πρέπει πρώτα να καταφέρουμε να ελέγξουμε την τεράστια σπατάλη στη Δημόσια υγεία.
Η Ελλάδα μπορεί να γίνει διεθνές κέντρο Εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Δεν υπάρχει μεγάλο διεθνές πανεπιστήμιο που δεν θα έφτιαχνε τοπικό παράρτημα μεταπτυχιακών σπουδών και έρευνας στην Ελλάδα. Αλλά πώς να το κάνουμε αυτό, όταν ακόμα απαγορεύουμε – όπως ξέρετε καλά από το Σύνταγμα - τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.
Η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει πρότυπη και διεθνώς ανταγωνιστική δημόσια υγεία και δημόσια ανώτατη Παιδεία. Αλλά πώς να το επιτύχει, όταν καθημερινά δίνονται μάχες οπισθοφυλακών για να ματαιωθεί η κινητικότητα διοικητικών υπαλλήλων. Που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν πολλές φορές που είναι, που ανήκουν, πόσο πληρώνονται. Και που, βεβαίως, όταν πας να βάλεις τα πράγματα σε κάποια τάξη, επόμενο είναι να δημιουργούνται αναταράξεις! Τα κατεστημένα πάντα αντιδρούν. Αλλά η συντεταγμένη μικρή επανάσταση στον κάθε χώρο είναι αναγκαία και θα γίνεται. Και θα γίνεται μέχρι τέρμα.
Σε ποια άλλη χώρα στον κόσμο, υπάρχουν μόνιμες απεργίες στα Πανεπιστήμια και στη Δημόσια υγεία;
Και μη νομιστεί ότι αυτό είναι τωρινό φαινόμενο λόγω της κρίσης και των περικοπών. Ας μην έχουμε κοντή μνήμη! Χρόνια τώρα, όταν ακόμα δίνονταν πολύ περισσότερα χρήματα για την υγεία και την παιδεία, υπήρχαν μόνιμες απεργίες. Και αλλεπάλληλες καταλήψεις.
Το πρόβλημα δεν είναι πόσα δίναμε. Το πρόβλημα κυρίως είναι που πήγαιναν τα χρήματα που έδινε το κράτος. Και τώρα που μπαίνει τάξη, κάποιοι θέλουν να διαλύσουν τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια που ως πρόσφατα έλεγχαν και απομυζούσαν, τολμώ να πω τη λέξη.
Πώς να αξιοποιήσει η χώρα ακόμα κι ελάχιστο μέρος των ανταγωνιστικών της πλεονεκτημάτων, όταν την κρατάνε δέσμια, αλυσοδεμένη σε προνόμια συντεχνιών που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο, σε στρεβλώσεις που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο, πολλές φορές σε ρυθμίσεις σοβιετικής έμπνευσης που είχαν καταργηθεί ακόμα και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού πολύ πριν καταρρεύσουν οι ίδιες. Αυτά τα δεσμά σήμερα τα σπάμε.
Και τα σπάμε γιατί πρέπει η Ελλάδα να γίνει μια «φυσιολογική χώρα» με τα δικά της συγκριτικά τεράστια πλεονεκτήματα.

Η Ελλάδα τώρα σπάει τις αλυσίδες. Και υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι δεν θέλουν να μας αφήσουν.
Υπάρχουν εκείνοι που προβλέπουν την καταστροφή. Εύχονται την καταστροφή. Ποντάρουν στην καταστροφή της χώρας…
Θέλουμε να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις όπως συνέβη παντού στον κόσμο. Και προσπαθούν να τις ματαιώσουν.
Θέλουμε να φέρουμε ξένες επενδύσεις, όπως κάνουν όλες οι χώρες του κόσμου, οι οποίες η μια με την άλλη ανταγωνίζονται ποιος θα πάρει τον ξένο επενδυτή. Στην Ευρώπη που βρίσκομαι πολλές φορές ντρέπομαι όταν ακούω άλλους Πρωθυπουργούς μεταξύ τους να συζητούν για το ποιος θα πάρει μία επένδυση που πρόκειται να γίνει στην περιοχή τους. Και εμείς αυτές που είναι να έρθουν κάνουμε το παν για να τις διώξουμε…
Προσπαθούμε να ανοίξουμε επαγγέλματα και να καταργήσουμε στρεβλώσεις. Και αυτούς τους ίδιους τους βρίσκουμε μονίμως απέναντι…
Προσπαθούμε να βάλουμε σε τάξη τα Πανεπιστήμια. Και άλλοι προσπαθούν να τα κλείσουν…
Τα Νοσοκομεία. Κι άλλοι υποκινούν αλλεπάλληλες απεργίες…
Προσπαθούμε να μειώσουμε τη δαπάνη για τα φάρμακα. Και εκείνοι καταψηφίζουν ακόμα και αυτό: τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης!
Φωνάζουν για «άμεση απεμπλοκή από το Μνημόνιο». Αλλά ο καλύτερος τρόπος να βγούμε από το Μνημόνιο είναι να βγάλουμε πρωτογενή πλεονάσματα, ώστε να μην έχουμε συνεχώς ανάγκη από δανεικά. Κι όταν το πετύχουμε αυτό, πάλι τους έχουμε απέναντι!
Φέρνουν συνεχώς την λέξη καταστροφή. Προέβλεπαν ότι θα υπερφορολογήσουμε τα ακίνητα. Κι όμως την επόμενη χρονιά, εδώ είμαστε, τα ακίνητα θα φορολογηθούν όσο και το 2013, με ενιαίο φόρο για πρώτη φορά, με διεύρυνση της φορολογικής βάσης για πρώτη φορά και με χαμηλότερη επιβάρυνση για το 75% των νοικοκυριών.
Μιλάνε για απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Εμείς όμως, όπως έχουμε δεσμευτεί, δίνουμε τη μάχη ώστε να υπάρξει πλήρης προστασία των ανέργων, των φτωχών και των μεσαίων δανειοληπτών. Και παράλληλη κατοχύρωση της υγιούς τραπεζικής πρακτικής και της στεγαστικής πίστης.
Γιατί η αποκατάσταση της υγιούς τραπεζικής, δεν ευνοεί τους «τραπεζίτες»! Ευνοεί τους δανειολήπτες, ευνοεί τους καταθέτες, ευνοεί τους μικρομεσαίους, ευνοεί τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την Ανάπτυξη ευνοεί.
Μιλάνε για «εργασιακό μεσαίωνα». Κι αναφέρονται σε σταδιακή προσαρμογή της αγοράς εργασίας σε αυτά που ισχύουν σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι «μεσαίωνας» οι εργασιακές σχέσεις στην υπόλοιπη Ευρώπη; Μεσαίωνας είναι;
Μιλάνε για την υψηλή ανεργία. Εγώ προσπαθώ να την ανατρέψω. Και θα ανατραπεί η ανεργία, θα αρχίσει να πέφτει. Εκείνοι θα χαιρόντουσαν αν ανέβαινε και άλλο.
Ειρωνεύονται τις «επιτυχίες» της Ελλάδας. Ακόμα κι όταν τις αναγνωρίζουν πια και τις προβάλλουν κι όσοι ως χθες ασκούσαν στη χώρα μας την πιο σκληρή κριτική.
Ενοχλούνται που άλλαξε η εικόνα της Ελλάδας διεθνώς!
Και φοβούνται αυτό που όλοι πια προεξοφλούν:
Ότι η ανάκαμψη θα αρχίσει από την επόμενη χρονιά. Ότι το δημοσιονομικό πλεόνασμα που θα επιβεβαιωθεί τον επόμενο μήνα, στο τέλος του έτους και θα επιβεβαιωθεί πλήρως την άνοιξη με τα αποτελέσματα της Eurostat, θα επιτρέψει να αποκατασταθούν κάποιες κοινωνικές αδικίες. Διότι, άκουσα σήμερα στη Βουλή τον εισηγητή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να λέει ότι τι είναι 500 τόσα εκατομμύρια τα οποία θα δώσετε πίσω στον κόσμο; Δεν έχει μετρήσει τι θα πει 500 τόσα εκατομμύρια πίσω στους χαμηλοσυνταξιούχους, στους ένστολους. Και είναι από τον χώρο εκείνο που θα έπρεπε να ξέρει αυτήν την αριθμητική υποτίθεται. Η Ανάκαμψη, λοιπόν, από την επόμενη χρονιά, όταν θα αρχίσει, θα επιτρέψει και στην Ελλάδα να κερδίσει και το στοίχημα για τη βιωσιμότητα του χρέους της.
Για σκεφτείτε το λίγο: Το επόμενο εξάμηνο, που συμπίπτει με την Ελληνική προεδρία στην Ε.Ε., είναι και το πιο κρίσιμο διάστημα που θα φανεί ότι η Ελλάδα στέκεται στα πόδια της και βγαίνει από την κρίση.
Τα καλά νέα για την Ελλάδα, μπορεί να είναι… «δυσάρεστα νέα» για όσους πόνταραν στην καταστροφή της, για να επιτύχουν κομματικά οφέλη.
-Οι επενδύσεις που τόσο χρειαζόμαστε δεν είναι μόνο μια λέξη. Δεν είναι απλά ένα προαπαιτούμενο ανάπτυξης.
-Οι μεταρρυθμίσεις που τόσο χρειαζόμαστε ούτε αυτή είναι μόνο μια λέξη. Ούτε αυτή είναι μια απλή προϋπόθεση ανάπτυξης.
-Η δημοσιονομική εξυγίανση δεν είναι κι αυτή μόνο μια απαραίτητη προϋπόθεση για να βγούμε από τα μνημόνια…
Και οι επενδύσεις και οι μεταρρυθμίσεις και η εξυγίανση, υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι πεδία πολιτικών αντιπαραθέσεων, δυστυχώς, και συγκρούσεων! Όπου για να κερδίσουμε κάθε χιλιοστό δώσαμε και δίνουμε πεισματώδη αγώνα με όσους θέλουν τη χώρα κολλημένη σε ένα χρεοκοπημένο παρελθόν.
Κι αυτή τη σύγκρουση την κερδίζουμε.
Και θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Δεν την κερδίζει η κυβέρνηση. Την κερδίζει η Ελλάδα με τις θυσίες του λαού της!

Φίλες και φίλοι,
Σήμερα συζητάμε για επενδύσεις, για μεταρρυθμίσεις, για μοντέλα ανάπτυξης. Και όλα αυτά γιατί τα συζητάμε;
Επειδή σήμερα δεν βρισκόμαστε εκεί που ήμασταν τέσσερα ή τρία ή δύο χρόνια πριν.
Τα συζητάμε όλα αυτά, επειδή στα λίγα τελευταία χρόνια με πολύ κόπο και με μεγάλες θυσίες, η χώρα έκανε μεγάλα βήματα.
Τα συζητάμε επειδή αποφύγαμε τα χειρότερα και πιάνουν τόπο οι θυσίες.
Συζητάμε σιγά-σιγά το στοίχημα της επόμενης μέρας - το τι ανάπτυξη θέλουμε και πώς - επειδή ήδη κερδίζουμε το προηγούμενο στοίχημα: Τελειώνει η ύφεση και βγάζει – επιτέλους - η χώρα πρωτογενές πλεόνασμα!
Αφήνουμε άλλους να κοιτάνε πίσω. Εμείς θέλουμε να προχωρήσει και είμαι βέβαιος ότι ο καθένας και η καθεμιά από σας θέλει να προχωρήσει η χώρα μπροστά.
Και σε αυτό το ταξίδι προς τα εμπρός τους θέλουμε όλους μαζί μας. Γιατί χτίζουμε το αύριο για τα παιδιά όλων.
Είναι η Ελλάδα της Ανταγωνιστικότητας, είναι η Ελλάδα της Ανάπτυξης που χωράει όλους τους Έλληνες. Σε αυτό τον αγώνα της Ανάπτυξης κανένας δεν περισσεύει, πέρα και πάνω από κόμματα.
Σε αυτή την Ελλάδα που χτίζουμε έχουν θέση όλοι!
Τους θέλουμε όλους μαζί μας…
Αλλά το λέω και προς κάθε κατεύθυνση, ευγενικά αλλά και αποφασισμένα, δεν θα αφήσουμε κανένα να κρατήσει την Ελλάδα κολλημένη στο χθες!

Σας ευχαριστώ πολύ.