Η αντιμετώπιση των ανθρώπων με αναπηρία αποτελεί δείκτη πολιτισμού και συλλογικής ωριμότητας. Μια πολιτεία που δεν σέβεται τα δικαιώματα αυτών των ανθρώπων υστερεί σε δημοκρατικότητα. Και μια κοινωνία που δεν απαιτεί πιεστικά άρση τέτοιου είδους αποκλεισμών εμφανίζει συμπτώματα αξιακής παρακμής.
Στην χώρα μας δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τις συνθήκες ζωής που επιτρέπουμε στους ανθρώπους με αναπηρία.
Αντίθετα, οφείλουμε προσήλωση στην προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ανθρώπινης καθημερινότητας για τους συμπολίτες μας που δίνουν άνιση μάχη γι’αυτά που σε άλλους είναι αυτονόητα: Για να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, για να εξυπηρετηθούν σε μια δημόσια υπηρεσία, για να εκπαιδευτούν, για να εργαστούν. Όσο παρατείνεται αυτή η κατάσταση, τόσο θολώνει ο καθρέφτης του κοινωνικού μας πολιτισμού.-
