Δηλώσεις του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα στην εκδήλωση για την πρώτη μετεγκατάσταση προσφύγων από την χώρα μας προς το Λουξεμβούργο
Θέλω να καλωσορίσω τους εκλεκτούς προσκεκλημένους και φίλους στην
Ελλάδα. Σήμερα εγκαινιάσαμε μαζί μια διαδικασία πάρα πολύ σημαντική.
Σήμερα ξεκινάει από εδώ, από το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» η διαδικασία
του relocation, της μετεγκατάστασης για πρόσφυγες που έχουν έρθει από τη
Συρία και το Ιράκ στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν έρθει
διακινδυνεύοντας να χάσουν τη ζωή τους στο Αιγαίο, περνώντας δια πυρός
και σιδήρου, περνώντας δύσκολες στιγμές. Kαι, σήμερα, έχουν τη
δυνατότητα να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι στην ελπίδα για μια καλύτερη
ζωή. Είχαμε λοιπόν την ευκαιρία σήμερα, εγώ, ο κ. Asselborn, υπουργός
Εξωτερικών και Μεταναστατευτικής Πολιτικής του Λουξεμβούργου, τον οποίο
και θέλω ιδιαίτερα να ευχαριστήσω διότι οι πρώτοι αυτοί 30 πρόσφυγες
πηγαίνουν στη χώρα του και θα φιλοξενηθούν εκεί, πιστεύω σε πολύ καλές
συνθήκες, ο Martin Schulz, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που
έχουμε την τιμή να παρίσταται σήμερα σε αυτή την πρώτη επίσημη έναρξη
της διαδικασίας της μετεγκατάστασης και ο Επίτροπος της Ελλάδας στην
Κομισιόν αλλά και Επίτροπος Μεταναστευτικής Πολιτικής, ο Δημήτρης
Αβραμόπουλος και ο Γιάννης Μουζάλας ο Αναπληρωτής Υπουργός
Μεταναστευτικής Πολιτικής, είχαμε λοιπόν σήμερα τη χαρά και την
ευκαιρία, εμείς οι πέντε, να αποχαιρετήσουμε τους πρώτους 30 πρόσφυγες
από τη Συρία και το Ιράκ, που θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν το όνειρο
τους πραγματικότητα.
Βεβαίως έχουμε πλήρη επίγνωση ότι αυτή είναι μία αρχή. Ότι 30 μπροστά
στις χιλιάδες που έχουν φύγει από τα σπίτια τους από τον πόλεμο στη
Συρία και το Ιράκ αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, είναι μια σταγόνα στον
ωκεανό. Θέλουμε όμως, επιδιώκουμε, αυτή η σταγόνα να γίνει ρυάκι και το
ρυάκι ποτάμι ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, συνευθύνης, διαμερισμού της κοινής
μας ευθύνης. Γιατί αυτές είναι οι αρχές πάνω στις οποίες έχει βασιστεί η
Ευρωπαϊκή Ένωση, που αντιμετωπίζει σήμερα με δυσκολίες και με
καθυστερήσεις μια παγκόσμια κρίση, ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ένα πρόβλημα
που μας ξεπερνά.
Θέλω να απευθυνθώ ιδιαίτερα σε αυτούς τους ανθρώπους, που πριν από λίγο
αποχαιρετήσαμε, στους συνανθρώπους μας, που έφυγαν σήμερα και να πω,
τουλάχιστον εγώ προσωπικά, φαντάζομαι όλοι μας, ότι αισθανθήκαμε
ευτυχείς που ανταλλάξαμε ευχές, που είδαμε αυτό το ζεστό χαμόγελο στα
πρόσωπα των παιδιών, που πριν από λίγες μέρες δεν ήταν το χαμόγελο στα
χείλη τους, αλλά ήταν η αγωνία. Ήταν η αγωνία για την ίδια τη ζωή τους
και για το αύριο που τους ξημερώνει. Αισθανόμαστε, λοιπόν, αγαλλίαση
ψυχής που είδαμε αυτά τα παιδικά χαμόγελα. Ταυτόχρονα όμως και τη μεγάλη
ευθύνη αυτά τα χαμόγελα να πολλαπλασιαστούν το επόμενο διάστημα και να
σταματήσει αυτή η ανθρωποθυσία, που ντροπιάζει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό
στη θάλασσα του Αιγαίου. Να σταματήσει η θάλασσα μας να ξεβράζει
ανθρώπους και ταυτόχρονα να ξεβράζει και τον ίδιο μας τον πολιτισμό.
Είναι κοινή μας ευθύνη και πρέπει να δουλέψουμε σκληρά προκειμένου να
γίνει αυτό πραγματικότητα και να σταματήσει αυτό το δράμα. Αυτοί οι
άνθρωποι θα χρειαστεί να ξανακτίσουν τις ζωές τους απ’ το μηδέν. Θα το
κάνουν όμως με την ελπίδα γεμάτη για ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους
και για τα παιδιά τους.
Θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στο γεγονός ότι όλες οι οικογένειες που είχα τη
δυνατότητα να συνομιλήσω μαζί τους, ευχαρίστησαν στο πρόσωπο του Έλληνα
Πρωθυπουργού την Ελλάδα. Όχι την κυβέρνηση. Τον ελληνικό λαό. Έναν λαό
που γνωρίζει από προσφυγιά. Και για αυτό, παρά τις εξαιρετικά δύσκολες
και αντίξοες οικονομικές συνθήκες, διότι, μην ξεχνάμε, η Ελλάδα είναι
μία χώρα που έχει ανθρωπιστική κρίση από μόνη της, διότι ένα πολύ μεγάλο
μέρος του πληθυσμού, εξαιτίας των προγραμμάτων που ακολουθήθηκαν τα
τελευταία χρόνια, ζει στην ανέχεια, ζει σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Εν
τούτοις ο ελληνικός λαός έχει ανοίξει την αγκαλιά του σε αυτούς τους
ανθρώπους και ιδιαίτερα οι κάτοικοι των νησιών, έχουν ανοίξει τη ζεστή
τους αγκαλιά.
Σήμερα επιλέξαμε να μιλήσουμε, να κάνουμε αυτές τις δηλώσεις, έχοντας
πίσω μας μια φωτογραφία και όχι ένα σύνθημα. Κάποιοι λένε ότι μια εικόνα
είναι χίλιες λέξεις. Αυτή η εικόνα πραγματικά είναι χιλιάδες λέξεις.
Αλλά θα έλεγα μια λέξη: Ανθρωπιά. Αυτή η εικόνα είναι το πραγματικό, το
καλό πρόσωπο της Ευρώπης. Σε αυτή την Ευρώπη θέλουμε να ζούμε. Όχι στην
Ευρώπη που υψώνει τείχη, όχι στην Ευρώπη που υψώνει συρματοπλέγματα,
όχι στην Ευρώπη των συντηρητικών στερεοτύπων. Θέλω να πιστεύω ότι,
ανεξάρτητα από την ιδεολογική οπτική γωνία που κοιτάμε ο καθένας μας το
εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχουμε μια κοινή συνισταμένη: Την
πίστη μας στο ευρωπαϊκό όραμα. Και αυτή η πίστη γεννήθηκε όταν έπεσε το
τείχος στην πατρίδα του Martin, στο Βερολίνο. Αν αρχίσουμε να
ξανασηκώνουμε τείχη μεταξύ των λαών, τότε αυτή η ελπίδα και αυτό το
όραμα που τότε γεννήθηκε, θα σβήσει. Και έχουμε κοινή ευθύνη να μην
σβήσει.
Θέλω κλείνοντας να πω ότι σήμερα είμαστε εδώ όλοι μάρτυρες, γίναμε
μάρτυρες, μιας διαδικασίας οργανωμένης μετεγκατάστασης από τη χώρα
προσωρινής υποδοχής σε μια χώρα τελικής υποδοχής, όπως είναι το
Λουξεμβούργο. Μιας διαδικασίας, η οποία με συντεταγμένο τρόπο πρέπει να
επιταχυνθεί. Πρέπει να επιταχυνθεί για όσους πρόσφυγες πολέμου
βρίσκονται στη χώρα μας. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δεν
είναι η πόρτα εισόδου στο διάδρομο των προσφυγικών ροών. Είναι μέρος του
διαδρόμου. Η πόρτα εισόδου είναι η γειτονική Τουρκία. Γι’ αυτό η
λιγότερο επικίνδυνη για τις ανθρώπινες ζωές και η πιο αποτελεσματική
λύση, προϋποθέτει τη συνεργασία της Ε.Ε. με την Τουρκία, έτσι ώστε η
ταυτοποίηση και η διαδικασία της μετεγκατάστασης να ξεκινάει και να
γίνεται από τις τουρκικές ακτές και όχι από τα ελληνικά νησιά, ώστε να
σταματήσει αυτό το καθημερινό ρίσκο και το καθημερινό δράμα, της
απώλειας ανθρώπινων ζωών στη θάλασσα του Αιγαίου. Να πάμε δηλαδή από τη
διαδικασία της μετεγκατάστασης στη διαδικασία της επανεγκατάστασης, από
το relocation στο resettlement. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. Να
γίνεται, λοιπόν, απευθείας αυτή η διαδικασία, από εκεί, προς τις χώρες
υποδοχής. Βεβαίως, μέχρις ότου να φτάσουμε σε αυτό το σημείο της
συνεργασίας με την Τουρκία και μέχρις ότου να μπορέσουμε να ρυθμίσουμε
τις ροές - ελπίζοντας ταυτόχρονα ότι θα έχουμε λύσει και το βασικό
πρόβλημα που είναι ο πόλεμος στη Συρία - πρέπει να ενώσουμε τις
δυνάμεις μας και να συνεργαστούμε για να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία
και να σταματήσει η ανάγκη αυτών των ανθρώπων να φεύγουν από τα σπίτια
τους. Μέχρι τότε, λοιπόν, θα πρέπει να δούμε πώς θα οργανώσουμε
καλύτερα, τόσο τη φιλοξενία αυτών των ανθρώπων στις χώρες υποδοχής, όσο
και τη συντονισμένη διαδικασία μετεγκατάστασης τους, το relocation, το
οποίο ξεκινήσαμε σήμερα. Μια διαδικασία την οποία πρέπει να την
οργανώσουμε σωστά, με ανθρωπιά, με αλληλεγγύη, για να αποθαρρύνουμε
αυτούς τους ανθρώπους να παίρνουν την πρωτοβουλία ενός ταξιδιού σε πολύ
άσχημες συνθήκες, σε συνθήκες του χειμώνα, που εγκυμονεί κινδύνους για
τις ζωές τους, για τους ίδιους, αλλά δημιουργεί και ευρύτερη αναστάτωση
και ανησυχία στις χώρες από όπου περνούν, μέχρι να φτάσουν στον τελικό
τους προορισμό.
Ξεκινάμε, λοιπόν, σήμερα μια διαδικασία πάρα πολύ ουσιαστική που
εδράζεται στις κοινές μας αξίες, τις αξίες της Ε.Ε., που είναι η
αλληλεγγύη και ο διαμερισμός της ευθύνης. Έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα η
σημερινή τελετή. Αν πετύχει αυτή η διαδικασία, θα ακολουθήσουν τις
επόμενες ημέρες και άλλες πολλές τέτοιες διαδικασίες μετεγκατάστασης
προσφύγων, ώστε να φτάσουμε πολύ σύντομα στον αριθμό που έχει αποφασίσει
το Συμβούλιο, των 66.000 περίπου που αφορούν την Ελλάδα.
Με αυτές τις σκέψεις και επαναλαμβάνοντας τις ιδιαίτερες ευχαριστίες μου
προς το Λουξεμβούργο, που είναι η χώρα υποδοχής των 30 προσφύγων, των
έξι οικογενειών που σήμερα αποχαιρετήσαμε, θα ήθελα πρώτα να δώσω τον
λόγο στον Υπουργό Εξωτερικών και Μεταναστατευτικής Πολιτικής του
Λουξεμβούργου κ. Jean Asselborn, προκειμένου να πει και αυτός τις
σκέψεις του και ακολούθως να πάρει το λόγο ο Martin Schulz, ο Πρόεδρος
του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μετά ο Επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος και
τελευταίος ο Γιάννης Μουζάλας, ο Αναπληρωτής Υπουργός Μεταναστευτικής
Πολιτικής.
